Foraxidos

Sorprendeume a forma de colocar o pano, tan basta, como con desleixo. Cando nós faciamos de Jesse James, de Billy O Neno, de Sundance Kid ou de Butch Cassidy procurabamos aquelarnos ben o pano, case tapando os ollos, para que os do shériff non nos  recoñecesen.

Ata nunha ocasión, no meu ánimo por delinquir, puxen tan alto o pano que tapei os ollos ao mesmo tempo que lle dicía a un meu colega foraxido: ti vai por alí que eu sáiolle polas costas! Co entusiasmo e os ollos agochados nin me decatei de que ás miñas costas, non ás dos outros, estaba o artificial cavorco dunha obra en construción. Caín e partín un brazo. Botei días cun pano agarrando o cóbado escachado e co outro tapando os nefres e a boca, xa non os ollos, cumprindo, con ardor, o meu labor de foraxido.

Por iso cando vin os números da Garda Civil entrando na sede do poder lexislativo de Cataluña cuns panos negros medio tapando a cara, cubertos cunhas gorras de béisbol e cadansúa mochila lembreime de cando xogabamos a asaltar trens no noso farwest adolescente. Pareceume cousa de nenos.

Que xuíz, mando policial, ministro, presidente dirixe esta pantomima?

Realmente pensan os poderes do estado que van resolver o problema, o desafío din, cunha  táctica tan simple como asustar con gardas civís disfrazados, ameazar con cortarlle os diñeiros acordados, encarceralos se mercan furnas, aburrilos ata que abandonen?

O engano do goberno de  Zapatero e o cepillado do estatuto aprobado polo lexislativo catalán inflaron as velas do independentismo. Unha derrota aberta da proposta soberanista, non recoñecendo o referendo e provocando o adianto electoral, aínda que remate coa derrota política dos nacionalista, provocará, en poucos anos, o rexurdir do independentismo dun xeito definitivo.

A remodelación dos estados que se produciu nos estados do leste europeo na década dos noventa, tras a caída do muro e a implosión da Unión Soviética, trasladouse, co novo século, a Europa Occidental. Irlanda do Norte, Escocia e Cataluña son a súa expresión máis salientábel. Haberá máis.

Pensar que as reclamacións democráticas que cuestionan as estruturas dos vellos estados-nación se resolven xogando a policías e ladróns só se lle pode ocorrer a aqueles imbuídos dunha concepción do estado como a vontade da única nación española semellante á  de aquel que identificaba o estado consigo mesmo. Despois veu 1789.

Venres, 21 de xullo de 2017