Miradas

Viña un chisco desgustado, mesmo enfadado.

Toquei o freo por que aló, ao fondo, a uns trescentos metros, o semáforo estaba en vermello. O coche foi amansando. Ese acougo obrigado polo ollo encarnado empoleirado nun varal verdoso permitiume ollar, por facer algo, para a beirarrúa da dereita, ampliada cun anaco pintado de ocre que seica é para que circulen as bicicletas; na realidade ten como función que os políticos, diversos, e os xornalistas falen de que hai carrís-bicis, que queda moderno.

Un  rapazolo, un mozote adolescente, discreto na súa aparencia, ben feito, case imberbe, cunha camiseta vermella sen debuxos de ningunha caste, un traxe de baño azul e branco e na man unha toalla laranxa, chancletas como dos chinos de cor marrón suxeitas por unha cincha negra; camiña pola beira da estrada. É evidente de onde  vén.

O que me chama a atención é que cada poucos segundos mira á  súa dereita, sorrí; dá uns pasiños moi lentos, volve mirar á dereita, sorrí, baixa os ollos ao chan; dá outros pasiños con sosego, volve mirar á  dereita, sorrí, baixa os ollos, camiña outro pouco; colga a toalla ao lombo e mira á  dereita, sorrí; amaña o cabelo, non excesivamente longo, mira á  dereita, sorrí. El mira á  súa dereita sempre.

É evidente que teño que mirar á miña esquerda.

Unha rapaza morena, tamén adolescente, discreta, cunha camisa negra sen debuxos; ao pescozo unha toalla azul sobre a que pousa a  súa media melena negra como tinta de lura; un pantalón curto, como de deporte, tamén de cor escura, quizais gris e unha cinta branca no bordo lateral, calza unhas fanequeiras coloradas, medio laranxas, ou así; camiña pola beirarrúa da miña esquerda. Amaña o cabelo e  sorrí, mirando á  dereita; da uns pasos, non deixa de mirar e sorrí, baixa os ollos un momento e o sorriso é mais grande, amplo, os dentes relocen entre os beizos carnais.

Volvo á  miña esquerda. O sorriso do mozo perdeu timidez, é  franco, aberto, ensinando os dentes e abrindo un chisco a boca; agora os ollos xa non baixan ao chan, só miran á súa dereita.

O semáforo en laranxa. Volvo miralos sorríndose ledos. Verde. Acelero.

Pasoume o desgusto e o enfado e sinto que estou sorrindo.

Luns, 10 de xullo de 2017