Onte
fun comer coa miña nai. Repasamos o barrio. Na de enfronte, a do Eusebio,
desque morreu con noventa e moitos, a casa baleira; na do lado, a do Ventura,
dous pisos, ambos sen xente, o mesmo que a do Valeiras; na das Riandas viven
tres; a da señora Aurelia ocúpana as
arañas e a do Milucho esta a caer; na dos de Corneda, catro vivendas e tres
persoas; as catro plantas da casa azul mercounas un que vive en México ou
Venezuela ou por alá e polos longos corredores da casa branca, tres plantas,
seis vivendas, hai décadas que fan carreiras os ratos.
Non
pensen que estou a falar dunha aldea da serras ourensás ou luguesas, nin das
terras agrarias das chairas centrais; non, estabamos no nostálxico lembrar dun
barrio vilego. Dunha vila cativa, pero non tanto para as dimensións do noso
país, dunha cabeceira de comarca que se baleirou porque os adultos fuxiron e levaron
para a vila a xente maior para que vivisen máis quentes.
Lembrei
o filme de Rafael Cid, estreado hai uns dez anos, ¿Queda alguén aí?. Pedroso,
Riós, 50 persoas, a maioría xubilados, ou case, un par de vacas, algúns cans e
tres rapaces; conformes coas pensións. Coa corta duns piñeiros e dado que a
aldea ten os díxitos da caducidade postos, idearon o futuro: construír un
tanatorio. Iso si, co melloriño, ata con frío para onde está o cadáver. Unha
marabilla. Na miña ilusa mocidade berrabamos “Comisións Labregas en todas as
aldeas”, agora a consigna revolucionaria é “un tanatorio en cada aldea”. Total,
fixéronse universidades a esgalla,
portos exteriores afastados por cincuenta quilómetros, polideportivos polas
esquinas e piscinas cada pouco, porque non se vai agora ter tanatorios cada
dous ou tres quilómetros, mesmo cun parque con aparellos de mantemento para
adultos.
A
xente tamén quere as súas comodidades e non ter que facer ducias de quilómetros
para ir a un enterro ou ter que molestar un dos fillos ou os netos para que te
leven. Cando Cid rematou o filme, había dous anos que se rematara o tanatorio,
case tan grande como a cidade da cultura, pero aínda ninguén se decidira a
estrealo. Tantos anos despois supoño que algún rendemento lle tirarían.
Ao
chegar a casa recibín, por estas endiañadas e abafantes redes sociais, a imaxe
que acompaña, colgada por un bo amigo. O 1º de outubro non só é día crucial, de
cruce de trens?, na axenda catalá e española senón tamén, aínda que con
moitísima menos transcendencia, na portuguesa. Hai eleccións autárquicas.
Coidei que a foto era xa da campaña presente pero é de hai catro anos. Non dei atopado
se se refire a Celorico da Beira ou Celorico de Basto. Dáme a impresión de que
a este último, nas ribeiras do Támega, pois entre este e o Lima, e en xeral
entre os galegos, os mortos sempre foron obxecto de respecto; non como no sur,
onde se poden ciscar neles, como se bebesen auga.
Ora,
só é para poñer un sorriso triste ao que vimos de dicir. Ao fin, en Celorico
seica precisan ampliar o cemiterio. Entre nós chéganos con construír un
tanatorio.
Mércores, 26 de xullo de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario