O
outro día acompañei o meu neto a unha
desas festas de “cumpre” para cativos. Ben saben, unha algarabía miúda e
riseira que sempre remata con algunha que outra queixa infantil ou choromicada
estridente. Unha das cativas, tan pronto
a voluntariosa nai argallante do convite exhibiu a variedade de lambetadas
excesivas, apañou un cunco ben rebordado dunha caste de pauciños amarelos enchoupados
en sal e de intenso sabor. Bloqueou o conco chantando con fereza os cóbados e
rodeando co resto do corpo o recipiente do que apañaba con ansia todos os
pauciños que lle cabían na súa pequerrechiña man. Todos riron a chanza. O resto
da xente miúda aínda andaba medio apalermada ante a exuberante mostra de
lamberetadas. O caso é que algúns minutos despois, os pauciños de sabor intenso
chamaron a atención da rapazada e desencadeouse o conflito que acabou en
sufridos choros por parte da cativa obrigada a ceder na súa pretensión de
exclusividade.
Tal
cal o de cada vinte e cinco.
Hai
tempo que se leva intentando, pero sempre as esperanzas e ilusións duns poucos,
estragadas polos laretas de quenda, rematan en cínicos laios duns, badocadas
doutros e xestos apesarados dos camanduleiros.
Xa
houbo unha experiencia, por certo ben pracenteira para os de “na fronte unha
estrela e no bico un cantar”, que poñía na soleira a esperanza derramada,
infortunadamente, aos poucos meses.
Foi
aquel vinte e cinco de xullo de 2015.
Pode
que ninguén pense na urxente rexeneración económica, política, moral, cultural,
psicolóxica... da cidadanía dun país do que foxen os brazos fortes e as mentes
avisadas; pode que alguén pense que estamos ben como estamos mentres cada quen
teña a súa leira máis ou menos aquelada; pode que ninguén pense na necesaria e
urxente concentración de forzas populares; pode que alguén pense que ter unha
leira máis grandeira que a do veciño é ao que se pode chegar; pode que ninguén
pense en botar a peste xa que ao fin e ao cabo como xa estamos todos contaminados
creamos anticorpos de estulticia; pode, en fin, que moitos pensen que o que queda no país só sexan
apestados ou aproveitados, barallocas e bulebule.
Négome
a pensar así.
Cómpre
que persoas e colectivos de amigos e amigas sinceros do país tomen a iniciativa;
que sexan quen de superar, na práctica, os crípticos grupos políticos que co
seu xogo curtopracista impiden a construción dunha alternativa solvente ao
Partido Popular; que sexan quen de pensar en clave de necesidade patriótica;
que sexan quen de actuar ao servizo da mocidade precaria, do parado sen
esperanza laboral, do territorio ameazado, dos mozos e mozas que foxen, da xente maior agoniada por ameazantes
recortes de pensións, polos que vemos que a nosa lingua e a nosa cultura esvara
entre os nosos dedos como se fose area que non damos coutado.
Cómpre
tomar iniciativa pola esperanza.
O
vinte e cinco é unha boa data para que se apele á necesaria unidade da diversidade da esquerda
nacional e do nacionalismo para erguer a alternativa. Cómpre que os amigos e
amigas sinceros do país tomen a iniciativa e lla saquen aos círculos de
misterio, como Prometeo lle birlou o lume aos deuses, aínda que sexa á custa de que che coman o fígado.
Ou
non hai ninguén aí?
Luns, 26 de xuño de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario