Conservo
algún libro asinado por Lois Tobío o 10 de febreiro de 2001. Naquela altura
unha delegación de gondomareses (formada polo daquela alcalde, polo concelleiro
de cultura e dous membros do Instituto de Estudos Miñoráns) compartiramos un
agradable serán no seu fogar madrileño para trasladarlle o propósito do goberno
municipal de nomear o auditorio municipal co seu nome en recoñecemento ao seu
labor de estudo e divulgación da personalidade de don Diego Sarmiento de Acuña.
Aceptou encantado e convidounos a celebralo con champaña, francés por suposto.
Visitámolo nalgunha outra ocasión para remexer entre os poucos documentos que se atrevera a traer ao seu regreso do
exilio.
O
nove de xuño de 2001 tivo lugar a homenaxe a Tobío, e, digámolo deste xeito, o
bautizo do auditorio. Ao final don Lois non se atreveu a facer a viaxe e estivo
magnificamente representado pola súa filla Constanza; a RAG polo seu presidente Paco del Riego e o
Consello da Cultura por Carlos Casares; Isaac Díaz Pardo tamén acudiu aquel día
xunto co alcalde, representantes da sociedade e moitas outras persoas. Non
pensaba eu que o nome tivese tanto éxito, pero o certo é que así foi, quizais
pola súa eufonía, pero hoxe non se fala do auditorio senón do Lois Tobío. Feliz
acordo. Pola contra coido que nin Tobío nin don Diego son coñecidos dabondo nin en Gondomar, nin no Val
Miñor, nin en Galicia. Unha suxestión por se alguén con “mando” lese isto, agora
que se remodelou o “Lois Tobío”, non estaría mal que, no “hall”, un panel
cunhas imaxes e un breve texto dese a coñecer a
que alí acode quen foi a persoa que nomea o edificio.
Non
lembro ben se foi antes ou despois desa data, unha tarde, fomos tomar un café á
casa de Vilariño. Alí saltando dunha póla
a outra, saboreando a amabilidade do anfitrión, demos en falar do Conde de Gondomar e que ben
cumpría un congreso, humilde pero serio
para , á francesa, poñer en valor a súa
figura. Meu dito, meu feito. Casares sacou do peto o móbil falou con alguén do
Consello e acordaron reservar unha partida nos orzamentos do ano seguinte.
Despois seguimos indo de póla en póla.
Aínda
que tiñamos tempo, Casares tomou dende o primeiro momento con moito interese a
preparación do Congreso. Fixo xestións en Madrid, na Real Biblioteca, para
falar das cartas do Conde e fomos
poñendo algún que outro nome enriba da mesa (algúns hispanistas británicos),
elaboramos algún proxecto e matinabamos que a presidencia de honra do congreso
estivese a cargo de Tobío.
Casares
atendeu sempre as chamadas do Instituto de Estudos Miñoráns, creárase a finais
do 1999 e realizara as primeiras actividade no 2000. O 23 de febreiro de 2002
acudiu á Casa da Cultura a presentar un libriño, de edición non mala, senón
cutre, nin sequera colado, senón grampado, no que se recollían as coplas do
enterro da sardiña, no que el participara tamén nunha ocasión. Acariñouno, e
dixo: Home, as grampas!. Viña dunha viaxe a Lisboa, tiña o rostro canso. Na
mañá do nove de marzo de 2002 inundounos un mar de tristeza.
Ao
longo dese ano e do seguinte, o proxecto que Casares puxera en marcha
descolgando o móbil coñeceu unha deriva grandiosa. Daquela todo era ao grande,
comezaran xa as obras da Cidade da Cultura. Aquel congreso, humilde pero serio,
sobre don Diego Sarmiento de Acuña, converteuse nunha gran pompa de xabón que
foi medrando con exposicións en Londres, Valladolid, colaboración co Museo do
Prado e o asentamento definitivo da macroexposición no Gaiás. Unha gran
fumeirada.
Se
Carlos vivise habería quince anos que Tobío e o Conde de Gondomar serían máis coñecidos
polas persoas interesadas. Mentres, seguimos agardando.
Domingo, 7 de maio de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario