Quen,
con suficiente idade, non acorda a acartonada caixa de zapatos ou a metálica de
galletas acugulada de fotos familiares que a avoa, ou nai, pillaba tras o
remate do xantar conmemorativo e comezaba a repartir entre os asistentes baixo
a pregunta de sabes quen son eses?, a ver se os recoñeces.
Irromperon
uns álbums enormes nos que se gardaban as fotos da voda ocupando lugar central
no moble do salón agardando calquera mínima desculpa para lembrar o feliz día.
Fóronse engadindo os de viaxes moi socorridos para ensinar as galanuras de
Venecia, exotismos exipcios, ou grandes bocks de cervexa de calquera cidade
centroeuropea.
O
avance tecnolóxico trouxo o vídeo da viaxe de noivos, das primeiras babas do
neno, do primeiro dente, da primeira comuñón, da voda dunha curmá ou da exótica
viaxe a Petra, antes de que os islamitas empezasen a facer das súas.
Obsolescencia
tecnolóxica tanto a do avó na foto da mili, dos noivos metidos dentro dun
corazón na alameda de Santiago, posando o día da voda nos xardíns do Pazo de
Castrelos, como a do sorriso dos nenos na entrada de Disneyland París ou dos
avós nas súas vodas de ouro.
A
tecnoloxía dixital desencadeou a furia das imaxe. Tomo a expresión do título de
Joan Fontcuberta ás súas notas sobre postfotografía. De cámaras que cospen
ducias de clics, para xerar miles de imaxes, de móbiles obsesionados coa
produción masiva de imaxes que circulan polas redes a velocidade de vertixe e
disolven conceptos como creatividade, orixinalidade, autoría, propiedade,
verdade, memoria...
A
obsesión pola imaxe. Grupos de turistas que non ven, sacan fotografías. Miles
de imaxes que só se producen e emiten sen saber quen as vai contemplar, mesmo
para que ninguén as contemple. Sempre haberá alguén que colgue no grupo de whatsapps
familiar, de amizades, ou do grupo de dominó as imaxes do “chuletón” que está a
pimplar ou de calquera recuncho de calquera cidade en calquera parte do mundo.
As imaxes desatadas, desaforadas, furiosas...
Ata
a esquerda da “nova política” fica abducida, aínda que fale de tomar as prazas.
Na práctica, só practica o activismo de sofá e a frase de 140 carácteres. Con
tan pouca bagaxe pódese facer rir a alguén pero non se convence a ninguén do
preciso cambio social.
Martes 23 de
maio de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario