Eu
dígolle que se moven. Dinme que va!, están apoucados, protexidos en exceso, non
teñen xenio, confórmanse... Semella que quen está en menos dificultades ten présa, queren a revolta inminente, xa, mais...
as revoltas son lentas, na verdade, son acumulacións de pequenas e grandes reformas,
nas que hai excepcións explosivas con retroceso incorporado. Insisto en que é a
xente nova a que está facendo esa transformación, mesmo afacéndose a unha
realidade non esbardallante como a nosa; ao fin e ao cabo o que provocou a
crise foi a “nosa” xeración, a que cuestionou o socialismo e abrazou con paixón
o, imposible, capitalismo popular, a xeración que saía entusiasmada cos
carriños da compra ata os topes...
Ah!
Eu non, eh!, eu tampouco, eh!..., é que a xente... Entón sae o elitismo da
esquerda. É que a xente... non entende... Daquela, non será que quen non
entende é a xente que se di da esquerda? Estas cousas do “nivel alto” está ben
para a arte, a literatura, a cultura...
pero non para cando queremos transformar a realidade. Tan elitista é rebaixar o
discurso creativo, baixo a desculpa de que a xente non entende, como acusar a xente de non entender o discurso político da
esquerda. Unha esquerda que por outra parte carece dun “relato”, seica se di
agora así, que sexa quen de superar a constatación do fracaso, parcial, da
escisión xestada neste ano hai un século; e seguir sen ser quen de conxugar con
tino catro conceptos ben simples, “democracia” (herdada da revolución
burguesa), socialismo (herdado do movemento obreiro), liberdades individuais
(herdadas do liberalismo e do anarquismo), liberdades colectivas (herdadas do
antiimperialismo), e axeitar eses catro valores á realidade, cada vez máis
agoniante, dun planeta que, como a vida mesma, é limitado.
Conta
Stefan Zweig, mozo rico na Viena dos Augsburgo, que lembraba unha das
cociñeiras da casa, desconsolada, bañada en bágoas de pesadume por mor do
falecemento dunha famosa actriz de teatro. E anota: “O grotesco desta tristeza excessiva consistia evidentemente no facto de esta velha
cozinheira quase analfabeta nunca ter estado uma única vez no Burgtheater e
nunca ter visto a Wolter, nem em palco, nem na vida real...” e
tamén que o seu pai, un xudeu burgués abastado, non acudía a determinado café
vienés, non por falta de riquezas, nin por aforrar, senón por considerar
embarazoso sentar nunha mesa ao lado do príncipe tal ou do príncipe cal.
Hai
unha serie de tv, Dowton Abbey, un “remake”, daquel xeito, da serie “Arriba e
abaixo”, moi popular na década dos setenta, que reflicte con moito tino tanto a
lenta acumulación de cambios nunha aristócrata familia terratenente inglesa
como a resistencia aos mesmos por parte dos “acomodados”, non importa se
“arriba” ou “abaixo”. O conde, o mordomo e os criados resístense ás mudanzas; a
condesa-nai e a condesa-herdeira están sempre dispostas ás mudanzas sempre que
non vaian, en substancia, na súa contra; os criados disputan entre si polos
postos de escintileo, isto é, os que estean máis preto dos señores; os socialistas vanse
acaramelando segundo son convidados a algunha que outra cea...
En
fin, nisto, como en moitas outras cousas, seguimos igual, pero o condado de
Dowton, ou o de Gondomar, xa non existe como organización social e económica; dos
príncipes vieneses nin nos lembramos e aqueles imperios desapareceron un pouco
antes de que nacese miña nai.
É
que a xente...! No de xente, hai de todo... entre outra, moita, alienada, ese
concepto herdado de Marx, tan descritivo, do que non é preciso abusar no
discurso político pero que cómpre lembrar no discurso creativo.
Venres, 12 de maio de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario