Berlarmino
tiña os ollos verdes como a auga do mar, dicían os veciños, aínda que nin el,
nin eles, viran nunca o mar. Desde que enviuvara, ben novo, tornouse un home
triste acompañado dun can. Andaba ao xornal, e cando non había traballaba a
horta de tras da casa, unha zarra no monte e un prado no fondo da aldea; todo
herdado da muller. Unha noite na casoupa de Belarmino, dixeron despois os da
casa de Vilar, escoitáronse berros como de queixa; ao escurecer do día seguinte os ouleos non
deixaron durmir á aldea. Pola alba foron mirar, toparon o Belarmino no leito co
can dando voltas arredor de si. O único que tiña Belarmino era un can para
ladrarlle. Soterrárono nunha esquina do adro, debaixo do portelo. Pero á noite
seguinte os ouveos abouxaron a aldea, así todas as noites.
Nicasio,
o sancristán, espreitaba tras o valado da reitoral. Seica, dixo, era o
Belarmino que non tiña paz e ouleaba
como un lobo cos seus ollos verdes a brillar no medio da noite. Poxaron as
terras e a casoupa para poñerlle misas pola alma do defunto. Acougou. Nicasio
levou o can para a casa do cura e atouno cunha cadea de ferro.
Polas
noites ceibábao e arrastraba a cadea por riba das lousas do camposanto mentres
choraba por Belarmino. O cura e o sancristán dicían que eran as almiñas do
purgatorio que andaban a dar voltas na procura do perdón dos pecados e que
cumpría poñerlle máis misas para que deixasen de purgar. Toda a aldea axudou.
Eran
contos daquela que xa non lle meten medo a ninguén. Agora tense medo a que
chegue un calquera a roubar e che dean uns golpes.
Miña
nai está maior. Ás veces ten medo.
Martes,
9 de maio de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario