Onte
fun tomar unha tapa con Casares. Primeiro pasei pola de Libraida para escoitar
o que dicía Villalaín sobre Deus sentado
nun sillón azul. Foi moi comedido, limitouse a debuxar o contexto histórico,
centrándose en especial na forte presenza de Berlín e da cuestión alemá no
desenvolvemento do relato.
Comentou
que, segundo algúns, tratábase da mellor
novela de Casares, pero que el, como eu, tiña varias e a concreción variaba en función da que estivese a ler, ou
da que nese momento lle viñese ao maxín. Esta cuestión carece de importancia. O que é
evidente é que se trata dunha gran novela, sexa ou non a mellor de Casares,
mesmo sexa de Casares ou non. Dixo tamén que era “a máis seria”, e despois
matizou “ou a que menos humor ten”. Tamén podo coincidir, aínda que dun relato
de Casares, mesmo dun tan breve como calquera das miles de tiriñas de Á marxe, sempre se desprende un sorriso
irónico, unhas veces compracente, ledo, contento... noutras, pola contra, apesarado, triste, mesmo amargo ou quizais
perverso, como querendo escaravellar no ollo de alguén.
Deste
último humor cabrón hai un chisco no Deus...,
en especial nas descricións das persoas que non son do agrado daquel homiño,
esmirrado de corpo, agoniado na procura da grandeza, do heroico, do acougo dos
sentimentos, da perfección do espírito.
Aínda
rin un pouco, con riso de coello revirado, cando describe a Gerda, aquela
mozarrona da que se fixo amigo en Berlín e que se debería parecer á impulsiva
amante da que se lembra Tobío nas súas Décadas...
pero ausente, falo de memoria, no Mitteleuropa
de Risco. Os tres, Risco, Tobio e “el”,
o protagonista, coincidiron no Berlín da República de Weimar en 1930. Da
tal Gerda dicía que era unha cousa parecida a unha becerriña solta no medio dun
prado. Non foi menos deferente cunha amiga que coñecera antes que a “ela”, a
voz que narra, e que sen ser fea tiña un peito descomunal tal como se levase un
paquete ou un repolo debaixo da blusa. Desta, unha tal Cuca Acevedo, afirma que
parecía unha galiña tanto pola maneira de andar, cambaleando para os lados,
como polo costume de mover a cabeza arriba e abaixo como se estivese a peteirar
no millo ou a beber auga.
Noutro
momento detense na descrición dun alemán do que non gustaba. Un trasunto do
maragato don Celidonio, protagonista d’O porco de pé. O teutón era un tipo de
cara ancha e colorada, de fronte estreita e boca de lagarto, cos beizos como
tomates maduros e que cando ría agarraba a barriga cunhas mans pequenas e
gordechas que, en tres dos dedos, portaban uns aneis apertados que os convertían
en chourizos.
Claro
que a narradora tampouco se queda atrás ao describir o home narrado, o seu vello amor, cuns ollos tan miopes que lle
lembraban a mirada boba, máis cómica que triste, dun becerro e que aquel punto de luz que lle
saía do fondo dos ollos, cando se incomodaba, era da mesma natureza que a
viscosidade branca e mol dunha ostra, e que a boca de ra, estreita e grande,
non era máis que unha fenda aberta na cara e rodeada por un rebordo grimoso de
carne.
Despois
fun escoitar as lecturas das tiriñas de Á
marxe e manducar a enxeñosa tapa da “Galiña
do Ardora” cunha folla de endivia chea de pasta de queixo azul, unha enorme buguina
de pasta que agochaba un ovo de paspallás e todo polvillado con coco tinguido
de azul.
Unha
tarde agradábel.
Venres
26 de maio de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario