Foi S.

Hai un días escribimos que andabamos na agarda de saber se o “S” era nome ou apelido. Pois foi apelido. Para sorpresa duns, mais non tanta, e encabuxamento de moitos: elites políticas e económicas  e partidarios da anguitiana teoría das dúas “orillas”.

Como ben se sabe o combate pola posición, en política, ten moito máis de representación que de autenticidade, conquístase o sitio mellor con raposería que con afouteza.  Nela cómpre facer o que se espera, ou todo o contrario, pero poucas veces se atina facendo o que é normal, non no sentido rajoniano da expresión, senón o que a xente, ou cando menos unha parte, agarda.

Cando menos dende decembro de 2015 unha parte maioritaria da sociedade española non quere a Rajoy nin ao PP. Para sorpresa de moitos, mesmo deles, un partido comesto pola couza, dirixido por unha persoa tan insulsa que só pode sobrevivir nun mar de podremia, segue a desgobernar en minoría, mesmo con outras eleccións polo medio.

Outra cousa é a xestión do público en que interveñen outros factores, mesmo individuais que fan que poidamos ter xestores máis ou menos atinados en moitos lugares do abano político. O exemplo por excelencia parece Abel Caballero de éxito esmagador na cidade proletaria e colleitador dos máis sonoros fracasos cando foi candidato á presidencia da Xunta ou, agora, auspiciador da presidenta andaluza.

Ás veces esta representación chega ao ridículo. Susana Díaz, segundo a prensa, chama a Pedro Sánchez para felicitalo pero resulta que os dous están no mesmo edificio, e non só iso, senón na mesma planta, suponse que en despachos distintos pero non moi afastados. A mesma señora di que vai apoiar o  gañador pero non di o seu nome, non vaia ser, e cando ten que facer o retrato faino aínda que sexa resistindo as ganas de trousar. En calquera caso os augures que anunciaban que a tormenta política xa pasara terán que volver destripar paxaros que anuncien a estabilidade que desexan.

Porque esta, a estabilidade, de ser, será nova, e terá que vir da man da esquerda e do nacionalismo catalán, e isto significa unha outra forma de gobernar e mesmo ata pode que faga preciso un novo réxime político. A esquerda ten que sacar ao PP, o estado ten que dar unha solución, cando menos temporal, a Cataluña, o nacionalismo catalán ten que procurar unha saída para a súa proposta soberanista e os austericidas teñen que aliviar os recortes. Calceta de cores.

As coalicións forzadas teñen o perigo de converterse en comedias, de fasquía dramática,  decimonónicas, de celos e traizóns, e  mesmo, pode, que frustrantes experiencias de xestión. A experiencia portuguesa de goberno dunha das patas e apoio parlamentario das outras dúas cómpre telo en consideración; claro que para iso cómpre tamén ter liderados á altura dos líderes da esquerda lusitana.

Outras veces a representación é arteira en demasía, de fogo fixo e voador, e acábase por descubrir. Aquela imaxe de Iglesias, autonomeándose vicepresidente, custoulle primeiro deixar o “sorpasso” para outra ocasión e despois a división interna. A de agora, presentar a moción de censura antes de saber o resultado das primarias do PSOE, pode metelo noutra canella e darlle tempo, cando menos ata setembro, a Rajoy para fumar outros charutos celebrando a vitoria do Real Madrid. O caso era encerellar de novo o asunto. Non sei se con tempo á marcha atrás.

Galicia, a súa esquerda, non conta.

Domingo, 21 de maio de 2017