Chincha, rabincha

O meu tío-avó Nilo era ben rabudo coa rapazada. Sendo non moi lido en Freud, se o chegase a saber chamaríalles tamén “perversos polimorfos”. Ora, era rexoubón cos de fóra; pola contra coa súa manchea de sobriños-neto era consentidor, para desespero do avó e da avoa. Alá nos deixaba agocharnos no medio das mazarocas do millo, facer fochancas na herba seca, agatuñar polas cerdeiras ou mesmo subir aos valados do camiño e tirar algunha que outra pedra solta. Ás veces mesmo tiña comportamentos non propios da súa idade; sempre por resgardar a súa tribo. Cando, case a diario, había tirapuxas entre a xente miúda e, xa que logo, saía a lingua fora, o meneo de cu ou o chincha rabincha, o tío-avó Nilo non era quen de coutarse e acababa metido no medio da barullada para defender os seus, os da casa. Aquela conduta infantil supúñanlle enrabechadas ben grandes con media parroquia, de xeito especial coas nais e/ou avoas dos e das protagonistas, que tardaban días en esquecerse... ata a seguinte chincha rabincha.

Así non

A idea levaba tempo dándome voltas. Puxen, hai dúas semanas, este titulo encabezando un documento de texto. O resto en branco. Ata que chegou o Tempos de novembro. Alí estaba, encabezando o artigo do Antón Bahamonde. Decidín mantelo por coincidir co primeiro anaco do artigo. O Antón sempre foi un pesimista, isto é, un racionalista, un gran pensador; pola contra eu sempre fun un voluntarista, ou, como di el, un deses cándidos e inexpertos que caen en “enganos de libro”. Levamos moitos anos discrepando amigablemente e botando unhas risadas cando, infortunadamente poucas veces, coincidimos nalgún acto ou polas rúas viguesas. Discrepo en cualificar de “frustrante” o papel do nacionalismo nas últimas décadas, eu deixaríao nos últimos anos, pero coincido en que “como sempre, non perdemos a oportunidade de desaproveitar a oportunidade”.

Retallo 11

Tempos electorais. As amizades consideran que xa está ben, que abonda de recortes, de corrupción, da incapacidade...; non entenden que a xente vote á dereita; non é “natural”, din.

Erro común nas esquerdas. Pensar que o seu é o “natural”. Non se decatan de que, pola contra, a esquerda é o “antinatural”, xa que supón esforzo permanente, exercicio de vontade, renuncia ao egoísmo, controlar a Hobbes.

O voluntario esforzo antinatural é moito máis custoso cando se exerce poder, por cativo que sexa. O desvelo da esquerda tende a diluírse polo efecto disolvente do poder. Hai que prevelo.

Non foi posíbel

     Rousar o carro, cargado de húmido estrume ou de livián centeo, non é cousa doada. Facelo ás presas moito menos. Non é explicable o fracasado proceso de xestación dunha única candidatura galega para as Cortes españolas a elixir o vindeiro 20 de decembro, se non recuamos, cando menos, ata os tempos inmediatamente anteriores ás municipais do pasado maio.