O meu tío-avó Nilo era
ben rabudo coa rapazada. Sendo non moi lido en Freud, se o chegase a saber
chamaríalles tamén “perversos polimorfos”. Ora, era rexoubón cos de fóra; pola
contra coa súa manchea de sobriños-neto era consentidor, para desespero do avó
e da avoa. Alá nos deixaba agocharnos no medio das mazarocas do millo, facer
fochancas na herba seca, agatuñar polas cerdeiras ou mesmo subir aos valados do
camiño e tirar algunha que outra pedra solta. Ás veces mesmo tiña
comportamentos non propios da súa idade; sempre por resgardar a súa tribo.
Cando, case a diario, había tirapuxas entre a xente miúda e, xa que logo, saía
a lingua fora, o meneo de cu ou o chincha rabincha, o tío-avó Nilo non era quen
de coutarse e acababa metido no medio da barullada para defender os seus, os da
casa. Aquela conduta infantil supúñanlle enrabechadas ben grandes con media
parroquia, de xeito especial coas nais e/ou avoas dos e das protagonistas, que
tardaban días en esquecerse... ata a seguinte chincha rabincha.
luns, decembro 28, 2015
xoves, decembro 10, 2015
Así non
A idea levaba tempo dándome voltas.
Puxen, hai dúas semanas, este titulo encabezando un documento de texto. O resto
en branco. Ata que chegou o Tempos de novembro. Alí estaba,
encabezando o artigo do Antón Bahamonde. Decidín mantelo por coincidir co
primeiro anaco do artigo. O Antón sempre foi un pesimista, isto é, un
racionalista, un gran pensador; pola contra eu sempre fun un voluntarista, ou,
como di el, un deses cándidos e inexpertos que caen en “enganos de libro”.
Levamos moitos anos discrepando amigablemente e botando unhas risadas cando,
infortunadamente poucas veces, coincidimos nalgún acto ou polas rúas viguesas.
Discrepo en cualificar de “frustrante” o papel do nacionalismo nas últimas
décadas, eu deixaríao nos últimos anos, pero coincido en que “como sempre, non
perdemos a oportunidade de desaproveitar a oportunidade”.
martes, decembro 08, 2015
Retallo 11
Tempos electorais. As amizades
consideran que xa está ben, que abonda de recortes, de corrupción, da
incapacidade...; non entenden que a xente vote á dereita; non é “natural”, din.
Erro común nas esquerdas. Pensar
que o seu é o “natural”. Non se decatan de que, pola contra, a esquerda é o
“antinatural”, xa que supón esforzo permanente, exercicio de vontade, renuncia
ao egoísmo, controlar a Hobbes.
O voluntario esforzo antinatural é
moito máis custoso cando se exerce poder, por cativo que sexa. O desvelo da
esquerda tende a diluírse polo efecto disolvente do poder. Hai que prevelo.
martes, decembro 01, 2015
Non foi posíbel
Rousar o carro, cargado de húmido estrume ou de livián centeo, non é cousa doada. Facelo ás presas moito menos. Non é explicable o fracasado proceso de xestación dunha única candidatura galega para as Cortes españolas a elixir o vindeiro 20 de decembro, se non recuamos, cando menos, ata os tempos inmediatamente anteriores ás municipais do pasado maio.
venres, novembro 27, 2015
Teatro para a xente
Cartel da mostra deseñado por Fino Lorenzo |
Cando un era mozo, hai disto moitos
anos, participabamos nunha asociación cultural das que inzaron polo país nos
primeiros anos setenta do pasado século; unha das actividades primordiais era o
teatro, afeccionado, daquela todo o teatro en galego era afeccionado. A
compañía de rapazolos e rapazolas armaban con absoluta vontade e escasos medios
algunha que outra peza para representar na vila, en mundial estrea, e despois,
en exitosa xira, percorrer as parroquias do arredor e ata algúns dos concellos
veciños. Eran obras de escenificación simple e sobre todo blancoamorianas.
xoves, novembro 26, 2015
Retallo 10
A historia é irreversible. Hai que
pagar un prezo polas oportunidades que se deixan perder, ou se queren perder, e
polo tempo que non se aproveita con tino. O nacionalismo, a esquerda galega,
acostuma malgastar as ocasións, dar
voltas tras o rabo e acordar cando xa foi.
Retallo 9
Se é que puidésemos falar de
leccións da historia, unha delas sería que os problemas agochados a mantenta
rexorden agravados co paso do tempo. Esta reaparición confirma o carácter
substancial do problema.
Que Primo de Rivera disolvese a
mancomunidade catalá; que o goberno da República suspendese a autonomía de
Cataluña; que Franco fusilase o presidente da Generalitat; que o goberno da
monarquía borbónica restaurada recorra ao Tribunal Constitucional para prolongar
a non solución do problema, só anuncia un agravamento do mesmo.
sábado, novembro 21, 2015
Retallo 8
Mestizo, palabra contundente e
polisémica, deriva dos estatutos de limpeza de sangue sobre o que se estruturou
o sistema de castas colonial (racismo) no centro e sur de América.
No norte non, alí exterminaron os
naturais.
Inicialmente é o resultado do cruce
entre branco e amerindia. Digo ben, era a consecuencia da violencia do amo
branco sobre a india salvaxe. Sempre houbo excepcións.
Despois, s. XIX, entendeuse como
mestura de etnias ou culturas que daban orixe a unha nova cultura. Na altura,
Hegel consideraba que só aqueles pobos constituídos en estados organizados, non
só en función dos seus vínculos culturais (a nación) senón tamén políticos (o
estado), poderían participar do desenvolvemento histórico. Quería botarnos da
historia ou obrigarnos á rebeldía?.
Ao final amo-cultura branco (e para
Hegel europeo do norte) domina a cultura-india-salvaxe que desaparecerá dos
libros, porque a nova cultura é a dominante cuns cantos adobíos.
Falan agora, entre nós, de
mestizaxe. Palabra forte. Que anden con tino. Mellor sería dicir alianza
electoral de conxuntura. A grandilocuencia pode facer desaparecer o pobo, sen
estado-historia, dos libros.
xoves, novembro 19, 2015
Retallo 7
O
nacionalismo español liberal-progresista foi sempre subalterno a respecto do
nacionalismo conservador, católico e autoritario, e nunca comprendeu a
necesidade de esgazarse da matriz monárquica para competir co
nacional-catolicismo. As dúas veces que o intentou (1873, 1931) fracasou.
Por
iso o federalismo de inspiración liberal-progresista ou de esquerdas non foi
nunca máis alá de ser un conto de fadas, unha fantástica lenda para engaiolar
periferias.
martes, novembro 17, 2015
Sen título
Credo che vivere voglia dire essere
partigiani.
Chi vive veramente non può non
essere cittadino e partigiano. L’indifferenza è abulia, è parassitismo, è
vigliaccheria, non è vita. Perciò odio gli indifferenti.
L’indifferenza è il peso morto
della storia.
L’indifferenza opera potentemente
nella storia.
Opera passivamente, ma opera.
È la fatalità; è ciò su cui non si
può contare; è ciò che sconvolge i programmi, che rovescia i piani meglio
costruiti; è
la materia bruta che strozza
l’intelligenza.
Gramsci, 1917
sábado, novembro 14, 2015
Retallo 6
O que teñen en común os chamados
nacionalismos
periféricos no Estado español
é a resistencia contra a
asimilación promovida pola visión centrípeta de quen así os cualifica.
A febleza social e política do
nacionalismo galego
explica a súa permanente pulsión
papaleisona a respecto
do nacionalismo vasco e do catalán.
mércores, novembro 04, 2015
A tomar lambrusco
Un bo amigo leva anos botando números. Nun cativo
caderno argallou un calendario, como o dos presos, cos días e meses que lle
faltan para xubilarse. Sabe ata o último céntimo do que vai cobrar para poder largarse.
Desbotou a amada florentina (a cidade, non a muller) e decatouse de que camiñar
por Bellvedere, atravesar o Arno pola Ponte Vecchio e pousar nun café da Piazza
della Signoria, era un exceso orzamentario que non se podía permitir coa súa
pensión de profesor.
Virou os ollos cara ao leste. Cando novo quedara medio
birollo de tanto mirar para Moscova. Foille doado. Agora anda, ou mellor
andaba, en debates existenciais sobre en que cidade das terras chas da ribeira
do Po, unha vez atravesados os Apeninos, asentarse. Se facelo en Módena polo
pracer de ollar Lamborghinis, Ferraris e Maseratti ou decidirse por Parma polo
gusto do parmigiano e o xamón e a devoción por Sthendal.
Nacionalista dende mociño é dos que se irrita ao
escoitar outros nacionalistas dicir “é o país que temos”; daquela, exaltado,
chega a ser faltón e cualificar o que tal di, moitas veces amigo, de pailán e
prosma para rematar afirmando “é a xente que temos, deixa o país en paz que non
che fixo ningún mal...”
A última vez que estiven con el andaba riseiro, mesmo
falangueiro... Ao saír da Quintana demos un atropelado paseo entre saúdos,
apertas, chiscadelas e sorrisos naquela riada de xente que alí se xuntou.
Despois fomos xantar. Recuperara o ánimo e mesmo unha certa confianza na xente.
Ao mellor é certo isto de que a “cidadanía” se impoña aos aparatos, mesmo pode
haber vontade de xuntar forzas, persoas, de recompoñer o espazo nacionalista,
de que este recupere a hexemonía nunha esquerda plural e diversa, de facer
afociñar o bipartidismo, de rozar o camiño para a Xunta, de rematar co
fratricidio, de actualizar o discurso, de dignificar a lingua, de inverter o
camiño do lento devalar cara ao abismo, de que non teñan que ser os anuncios do
Gadis os encargados de levantarnos a paletilla..., todas estas reflexións
brotaban dos seus beizos cun sorriso permanente.
Mesmo durante dous meses esqueceu o de cruzar os días
do seu particular calendario. Andou por reunións, acudiu a asembleas duns e
doutros, falou con estes e con aqueles, chamou a amigos e amigas cos que non
era doado coincidir, asinou manifestos, chamados, escritos..., enviou correos,
deulle ao chirimboliño do facebook para que a xente soubese que lle gustaba e
que compartía as novas de ilusión...
Hai quince
dias recibín a súa última chamada. Díxome: estou en Módena; pedín a excedencia
e vou resistir os meses que me quedan para a xubilación co que teño aforrado.
Penso dedicar a vida a pasear e tomar lambrusco, vós ide tomar polo... Non
rematou a frase, colgou antes. Pouco despois recibín un correo coa foto dun
Ferrari aparcado diante do Duomo. É certo!! autoexiliouse en Módena, dixen con
certa incredulidade.
* Publicado en Novas do
Eixo Atlántivo, novembro, 2015
mércores, agosto 12, 2015
Leite e merda! Merda e leite!
Hoxe non poderei estar fisicamente en Lalín. En
xaneiro de 2011 publiquei este artigo que logo recollín nun libro: Daquí e
dacolá. Follas voadeiras (2015). Déixoo aquí para estar en co pensamento
Estas sonoras, breves e rítmicas
verbas pronunciábaas, brusca e reiteradamente, Burt Lancaster, trasterrado á
Toscana e transmutado en Alfredo Berlinghieri mentres, na ampla e limpa corte
con ducias de mansas vacas rillando na herba seca, enzoufaba os seus níveos e
señoriais pes na bosta fresca e munguía, sen xeito, as inchadas ubres vacúas
para deitar unhas pingas de leite sobre o seu rostro impuro antes de ceibar
todo o gando e afogarse nunha corda pendurada dunha trabe para cumprir o guión
dos irmáns Bertolucci en Novecento. O vello Berlinghieri tiña merda no cerebro.
Tan merdento era que lle anunciou a súa morte suicida aos seus moitos criados e
fixo que o vello Dalcó tivese que traballar, aínda máis, xuntando as reses que
el ceibara. Era no enceto do século pasado iniciado coa morte de Verdi. El,
como Otero Pedrayo, era un home do século pasado.
Medio século despois o meu avó e a
miña avoa andaron sempre entre leite e merda pero sen tempo para que esta se
lle metese nos miolos. Alí só entraba a tristura permanente da choiva e os
malos pensamentos da fame que se botaban fóra co labor diario entre vacas,
leite e estrume. A ledicia non era Verdi, senón darlle, pola canada, uns grolos
de leite, quentiño das ubres, aos netiños. Eran a Marela, a Paloma, a Rubia, a
Toura, a Pinta a súa salvación. Espreitaban dende o leito calquera indicio de
enfermidade vacúa e, cando chegaba a boa nova da preñez dunha delas, pasaban as
noites en vela para que o parto fose adiante.
martes, agosto 11, 2015
A arte do disimulo
Disimulando. Paola Franco Sebal, Xilografía |
Lin con atención, só inicial, un artigo1 da gran figura emerxente da
política española, ameazado, con seriedade, na súa fortaleza explosiva. Os
excesos non acaen ben á saúde, sexa esta política ou persoal.
O asunto máis principal, como diría o Conde de Gondomar,
absorbeu a miña atención aínda que xa fose coñecido: unha nova transición que,
segundo Pablo Iglesias,é posible despois de celebradas as próximas eleccións a
Cortes,se os cidadáns se converten en protagonistas no canto das elites políticas
e económicas.
domingo, agosto 09, 2015
Retallo 5
Tanto
pola súa extracción popular como pola súa
tortuosa
historia; pola non correlación entre
sentimento
nacional e expresión política da nación;
pola
particular estrutura social encabezada por unhas
elites
burguesas que ou son foráneas ou optaron por
renunciar
ao seu liderado a cambio das “trinta moedas”
da
influencia política en Madrid; o nacionalismo galego
precisa
dunha estratexia de ampla alianza social. O
liderado
desa gran alianza (coas febles elites
económicas
interesadamente incapaces para asumir a
expresión
da vontade nacional) só pode ser exercido
polos
sectores sociais subordinados e sectores das
clases
medias cultivadas.
Ante
esta realidade que limita en gran medida a
expresión
política da vontade nacional, o nacionalismo
galego
precisará tecer alianzas con aqueles sectores
que,
aínda non asumindo o proxecto de vontade nacional,
non
sexan refractarios a el. Este proceso de
acumulación
non pasa por un proxecto de nación brando,
dondo,
livián, lixeiro, senón pola pretensión dun
proxecto
político compartido baixo a hexemonía da
“posición
orixinal” da lingua e da cultura galegas e do
recoñecemento
do dereito dos pobos, que se reclaman de
seu,
a decidir.
sábado, agosto 08, 2015
Retallo 4
Liberté,
egalité, fraternité. Os socialistas mornos,
coma
os liberais, colleron a primeira palabra, como se
puidese
existir a liberdade entre os que son desiguais;
os
comunistas gaban a segunda, como se fose posible
convivir
co despotismo; só os anarquistas teñen en conta
o
triángulo, pero a súa proposta de abolir o Estado
devólvenos
ás sociedades primitivas.
venres, agosto 07, 2015
Retallos 3
A pesar do seu fracaso histórico,
na súa forma
socialdemócrata ou comunista, a
alternativa ao
capitalismo salvaxe ou domesticado
non é outra que o
socialismo. Sobre as cinsas da
experiencia fracasada do
socialismo real e da
socialdemocracia xestionadora temos
que elaborar as bases do proxecto
socialista. O
nacionalismo galego non pode, nin
debe, eludir este
debate. Pola contra ten que facer
achegas, formular
propostas e fomentar o diálogo coas
correntes europeas e
mundiais que andan na procura dun
novo proxecto. A
política do disimulo, de que nós o
que temos que facer é
defender o país, de que isto non
vai comigo, de evitar a
cuestión... en realidade non é máis
cá pretendida
evasión de quen non asume o fracaso
histórico do
socialismo soviético ou non son
quen de asumir que a
socialdemocracia derivou
simplemente en
social-liberalismo.
Retallos 2
Galicia,
pola súa formación social, pola súa estrutura económica, pola historia do seu
territorio,pola psicoloxía das súas xentes, pola impúdica e onanista traizón
das súas elites económicas, fixo que fosen as clases populares, subalternas, as
que asumisen o proxecto nacional e popular. Dende Antolín Faraldo ata hoxe, o
nacionalismo galego foi, agás casos individuais moi concretos, sempre
progresista ou de esquerda.
Escindir
nacionalismo e esquerda coa idea de configurar un nacionalismo galego
“centrado” non responde aos trazos sinalados. Pretendelo facer a partir da base
socialhistórica do nacionalismo é o xeito máis doado de convertelo en ineficaz.
xoves, agosto 06, 2015
Retallo 1
Semella unha pulsión esquizoide
pretender escindir o
nacionalismo galego da esquerda.
Non resulta doada a
defensa das clases subalternas
esquecendo a condición
subalterna da lingua e da cultura
que estas clases
criaron. Non me parece posíbel
defender as clases
subalternas esquecendo que residen
nun territorio
subalterno a respecto dos centros
de decisión estatais e
do euro. Non se pode escindir a
subalteridade.
Precísase dunha esquerda que asuma
todas as loitas
contra calquera caste de
discriminación ou marxinación
sexa de xénero ou cultural, lingüística
ou sexual,económica ou relixiosa, de territorio ou de idade...
xoves, xullo 16, 2015
Identidade, tradición e modernidade: O universalimo da cultura galega
Déixovos o texto base dunha
charla pronunciada en Baiona o pasado 9 de xullo de 2015, nun ciclo
dirixido nomeadamente a “veraneantes tradicionais” da vila. Non está todo o que se dixo,
nin se dixo todo o que está. A alguén pódelle interesar.
Agradecer a
Antonio Piñero o convite para participar neste ciclo de conferencias que dende
hai anos organiza coa xenerosa vontade de darlle un pouco de vida cultural á
Baiona veraneante, ou sedentaria. O esforzo ben merece a pena ser gabado.
Agradecerlle tamén a sensibilidade por convidarme para falar na lingua propia
do país e sobre a cultura propia do país.
luns, xullo 13, 2015
Vinte e cinco. Esperanza
Para Antonio (Juan) Valverde
O meu tío-avó Nilo era ben aproveitadiño. Participaba da común cultura das
“tres erres”, agora de moda. No seu tempo, sen innecesarias teorizacións
verdes, as xentes reducían, reciclaban e reutilizaban o que pillasen por
diante. Ora, como o meu tío-avó, poucos. Cando se furaba un penico ou unha pota
poñíalle uns remaches, ata que o penico, ou a pota, era máis remache que outra
cousa.
xoves, xuño 04, 2015
Dunha a outra beira*
Memorial en Monçao |
xoves, maio 28, 2015
Saom Sarmento e criado a veira de Portugal*
Os estudosos da lingua e da literatura galega teñen
Diego Sarmiento de Acuña, 1º Conde de Gondomar
|
denominado
aos séculos XVI e XVII como “os séculos escuros”. Esta denominación
podería estenderse ao século das luces, aínda que neste se observen certas
mudanzas na mentalidade de sectores influídos polas ideas ilustradas.
Nestas centurias, a lingua galega escrita practicamente
desapareceu. O galego quedou reducido a unha lingua familiar e coloquial, xusto
no momento en que outras linguas romances comezan a substituír ao latín na vida
cultural, política e administrativa.
venres, maio 22, 2015
Incrédulos
Caravaggio
(1571-1610)
A
incredulidade de Santo Tomás ( Incredulità di San Tommaso)
1602.
Óleo sobre lenzo, 107X146cm
Palacio
de Sanssouci, Postdam, Alemaña
|
Pintou corpos e non espíritos. O seu realismo non era
apreciado naqueles tempos tridentinos. O negror das tebras caracterizárono.
Creou longa e farturenta ringleira de seguidores, máis duradeira que a súa
curta vida e máis escura que a súa mente atormentada polo crime. Mais non puido
fuxir do seu tempo; somos máis fillos do noso tempo que dos nosos pais,
escribiu Marx. Os seus modelos apañados, entre borrachos e prostitutas, nas
rúas inmundas de Roma e nas tabernas que frecuentaba convertíaos, sobre o
lenzo, en apóstolos, santos, cristos ou virxes... como este incrédulo Santo
Tomás. Ben sabe a persoa lectora, un apóstolo de Cristo que non cría na
resurrección do seu líder e mesmo tivo que meter os dedos na ferida aberta pola
lanza do soldado imperialista; como sabe tamén que a imaxe que se incorpora
nestas miñas colaboración serven só para “iluminar” o texto sen outra
pretensión.
martes, marzo 31, 2015
O grito
“El grito”
Hermenegildo Sosa
Óleo sobre tela
130x90
|
Chamoume a atención o óleo que
ilustra estas liñas. O autor, Hemenegildo Sosa, un pintor nacido (1946) no
estado de Tlaxcala, no corazón do México insurxente que nos narrara John Reed1 antes de relatarnos os dez días que
abalaron o mundo. Sosa é un paisaxista recoñecido, en principio afastado do
expresionismo de Munch de quen tomou o icónico título.
luns, marzo 23, 2015
A creba dos Álvarez
Xosé María Álvarez Cáccamo e Carlos Méixome Quinteiro na Aula de Cultura Ponte de Rosas (Gondomar) |
A violencia
fascista levou á morte por fusilamento ao meu avó Dario Álvarez Limeses e ao
seu sobriño Alexandre Bóveda, ao exilio ao curmán de meu pai Xerardo Álvarez
Gallego, ao desterro ao meu pai e a outro curmán seu, Emilio Álvarez Gallego, á
cadea ao meu tío Darío Álvarez Blázquez no 47.
Con este tráxico reconto familiar, tirado da súa Memoria de poeta (2006),
enceta Xosé María Álvarez Cáccamo o seu libro A Voz quebrada. Da memoria
histórica e o terror fascista (2014). Catorce textos, breves na súa
maioría, escritos, ou ditos, entre 2003 e 2014, pero publicados sen orde
temporal, que nos falan da “verdade na conciencia que ás veces confundo a miña
memoria coa dos meus maiores”. Preguntábase Benjamin, nunha das súas teses
sobre a historia: “Acaso nas voces ás que lle prestamos ouvido non resoa o eco
doutras voces que deixaron de soar”. Velaí o carácter matricial da memoria que
fica ancorada nos feitos singulares sempre en transformación, aberta, que nunca
remata por fixarse, sempre influída por acontecementos posteriores, por
experiencias que se superpoñen e van modificando o recordo ata que: “Creo que
eu estaba alí, en Tui, o dia 30 de outubro de 1936, ás seis horas e corenta e
cinco minutos da mañá, e que puiden escoitar os tiros que lle arrincaron a
vida” (refírese ao seu avó Darío Álvarez Limeses). A memoria e a historia teñen
unha mesma preocupación: o pasado; pero entre ambas existe unha xerarquía. A
memoria é fonte, a historia relato. A historia nace da memoria e despois ten
que se liberar dela. O que nos ofrece Pepe Cáccamo é memoria “fondeada en
sombra fría de dor” que nos acompaña na “alba insomne” e se revolve contra o
“negacionismo erixido polos responsables do xenocidio e da ditadura” para
lembrarnos “aquel programa de exterminio exhaustivo” que se impuxo en 1936 “por
maioría absoluta de terror” e soñar coa vinganza, coa lexítima vinganza que non
pode ser realidade.
xoves, marzo 12, 2015
Árbore que acolle
O carballo do quinteiro / A. Castelao /
Período 1922/1929 / 38x55,50 cm. / Sala permanente. Museo de Pontevedra |
Tamén entre nós hai variedades de quercus, o común, o cerquiño, o albar, o caxigo, nos últimos tempos o americano... en fin, a sobreira dos nosos vales oceánico-mediterráneos, ¡un día ollei o sobreiral do Arnego dende un curuto de corvo!, é do mesmo xénero ao igual que a aciñeira, a cuxa sombra, dunha “que já não sabia a idade”, xurou, o Zeca, ter por compañeira a vontade de Grândola, terra da fraternidade, a verba ou verbo do que tanto gustaba o carballo dobre que era Francisco Carballo Carballo.
Nin
Paco, nin Francisco, para nós era “O Carballo”, só “ O Carballo”, que acollía a
todos, como o carballo do quinteiro de Castelao. Con quen sempre podías contar:
para presidir a Cultural ou Promocións Culturais, para un ciclo de conferencias
de historia ou botar un mitin, para a conversa privada, para a reflexión
ideolóxica ou para que nos representase como colectivo...
Vén de deixar un oco na memoria das persoas e da
nación. Finou en Salamanca o pasado 29 de novembro. Foi soterrado en Asadur,
onde nacera en 1925. Mente analítica, sintética, conceptual, brillante,
contundente, provocadora... Xesto acolledor, de sorriso permanente e espontánea
gargallada. Así era o crente, cristián e paúl que quixo que o incinerasen, a
súa última provocación.
Regresei
a algúns dos seus libros e por riba de todos ás súas conversas con Santiago
Prol e Xan Carballa, publicadas a comezos do 2002.
Entresaco:
“Hoxe o socialismo histórico e o comunismo fracasaron
pero a inspiración non. Hai que crear unha alternativa a ese capitalismo
salvaxe e pódese chamar socialismo. Non temos ningunha experiencia mundial,
temos o fracaso histórico das formas que adoptou, tanto a comunista como a
socialdemócrata, na que queda unha levísima esperanza. Pero non nas formas que
adopta a terceira vía, a terceira esquerda, o liberalismo libertario... puro
artificio lingüístico. Hai que crear unha alternativa seria de igualdade, de
paz, que estaba nos pensamentos filosóficos con Marx e despois de Marx(...) Ás
veces escribo que o nacionalismo galego debe reelaborar esas cuestións, porque
a socialdemocracia non é satisfactoria. (p. 77)”
“Para min é determinante a decisión de Bóveda e
Castelao para darlle a Galiza unha capacidade de autodeterminarse. Outros non
aceptan a autodeterminación. Pensaban en mellorar Galiza, facela parte do
suxeito España e mandar dentro dese suxeito político cunha parte alícuota. Para
Castelao e Bóveda Galiza é suxeito per se, ten que andar por si. Esa era a
diferenza, e esa segue sendo en certo sentido. Os que din “somos unha nación, temos que dende Nós poñernos ao día, estamos conectados
xeográfica e historicamente cun mundo nos que nos interesa apoiar e estar
apoiados”, e outros din: “somos parte dun conxunto no que nos movemos,
el é o sol e nós os satélites”. ( p. 145)”
“Penso que unha nación pode exercer a súa soberanía
nun estado que abrangue varias nacións e en formas supraestatais (...) O
nacionalismo como praxe política pode convivir con formas diferentes da
independentista. O nacionalismo non leva sempre á reivindicación dun estado
propio (p. 156)”
“(...) o
proceso de avance dos grupos subalternos ten que aproveitar todas as
oportunidades de facerse con espazos fronte á hexemonía do poder. ( p. 159)”
No
acto de recoñecemento que organizou o concello de Maceda o pasado 27 de
decembro Xavier Vence lembrou unha frase, moi do Carballo, directa, concluínte:
“Sobra ortodoxia e falta ortopraxe”.
Como cando o coñecín, hai trinta é cinco anos, a expresión política da nación cidadá sofre unha profunda crise, por erradas decisións políticas e pola fragmentación, ás veces cainita. Cómpre o tino e sabedoría de varios Carballos para recompoñer a expresión política da nación. Non temos moito tempo.
Como cando o coñecín, hai trinta é cinco anos, a expresión política da nación cidadá sofre unha profunda crise, por erradas decisións políticas e pola fragmentación, ás veces cainita. Cómpre o tino e sabedoría de varios Carballos para recompoñer a expresión política da nación. Non temos moito tempo.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)