xoves, xaneiro 22, 2015

Mea culpa, mea culpa... mea grandísima culpa




Ángeles Agrela: Ablación da metade esquerda
 da lingua ao retrato dun mozo
 de Vicenzo Catena, 2011. Óleo sobre táboa, Ø 92 cm


           


    Cóntase que, en 1804, cando o Papa se achegaba a Napoleón para poñerlle a coroa de emperador este tiroulla e púxoa el mesmo. Entón o Papa replicoulle: “Ben sei que a vosa intención é destruír a cristiandade, pero a Igrexa leva case dous mil anos intentándoo e aínda non o conseguiu”.
            Cento dez anos despois poderiamos lembrar a anécdota mudando de escenario e convertendo os personaxes individuais en colectivos. Así que cando dos sectores sociais máis barallocas escoitas a cacharulos  múltiples, cacholáns persistentes, caguiñas diversos, camanduleiros, galdrumeiros, chocalleiros, garatuxeiros, prosmas, lerchos e laretas de plurais castas e condicións que anuncian desastres para a nosa lingua  e  sinalan como culpables de tales as persoas que a empregan como lingua para “ser e estar no mundo”; por querela tanto que a chegan a afogar, por insultar a quen non a fala, por non dotarse dunha metodoloxía da persuasión, por usala como signo de reivindicación e lexitimación excluínte e  porque todo o que se fai en galego soa a falso, imposto, condicionado, ritualizado e artificial tanto pola presión dos intelectuais que tutelan a esencia da galeguidade como  dos partidos que empregan a lingua coma arma arreboladiza...

xoves, xaneiro 08, 2015

Débeda








Código de Hammurabi (Museo do Louvre)  
                           É un dos documentos xurídicos, ou cando menos normativo, máis antigo da historia da humanidade. O  “código” de Hammurabi, un “rei” babilónico que comezou o seu mandato hai 3.806 anos. Foi redactado, posiblemente, en 1762 antes da era cristiá.  A célebre estela de diorita negra consérvase no Louvre parisiense, ben protexida das bombas norteamericanas que estragaron o Museo Nacional de Bagdag e dos diversos depredadores que arrepañaron co que puideron a comezos de 2003.