Para Juan, en memoria.
I
Como
cada venres fun recoller o meu neto á “Galiña azul”, o seu
fermoso xardín de infancia. Por certo antes de que os da consellería
de Feixoo lle mudasen o nome, na súa teima antiidentitaria, isto é
antigalega, seica non lle gustaba o de “galescolas”, Gondomar
tiña unha “Galiña Azul”, en memoria do Casares de Vilariño,
que ideou e executou Alfonso Soliño Troncoso no enceto de 2008 e se
colocou, o 17 de maio daquel ano, na metade do paseo chamado de
Carlos Casares, por riba do parque da Coelleira.
Digo
pois que fun recollelo dando un paseíño para estarricar as pernas,
e como cada venres percórreme un sentimento apesarado ao pasar pola
ponte da circunvalación e ollar debaixo, medio agochado, esquecido e
desatendido un dos mellores bens patrimoniais da vila de Gondomar: o
acueduto do Bravo. Asombrado pola estrada que ben podería facerse un
pouco máis arriba. Os cinco ocos (tres arcos e dous alintelados nos
laterais) alí están, cando menos, dende comezos do s. XVII ou
quizais dende finais do XVI. O acueduto formaba parte da levada do
barrio do Bravo que transportaba auga dende máis arriba ata o Pazo
de Baludío, preto das Escolas Proval. Hai uns anos as “urxencias
económicas” impuxéronse aos séculos para estragar os beneficios
económicos sustentables que os bens patrimoniais producen.