martes, agosto 30, 2016

O Nilismo e a permanencia das elites*

Estudante nihilista (1883)
Ilya Yefimovich Repin
Óleo/lenzo. 35x27 cm.
     Meu tío-avó Nilo argüía unha teoría baseada tanto nunha visión negativa, pesimista e insatisfactoria da condición humana como na percepción de que os grupos sociais, incluso os máis complexos, son naturalmente conservadores, isto é pretenden evitar as incertezas, as dúbidas, disimular os pesares e os sufrimentos que trae aparellado calquera cambio, aínda aquel  ben cativeiro.

     Denominábaa “Nilismo filosófico”, co cal entraba de cheo na Historia da Filosofía, e sinalaba, con rotundas  advertencias, brazos arremuiñados, ollares tensos e xestos non moi ben encarados que ninguén ousase confundir a súa teoría co “Nihilismo”; esa trapallada rusa. Na altura descoñecía o meu parente a revisión que logo realizarían os Sex Pistols e Margaret Thatcher; os primeiros co de non hai futuro e ela co de non hai alternativa.

     El, rutineiro e pesado, coidaba que o nihilismo existencialista  situábase nas antípodas dos seus paradigmas e só coincidían na funesta perversión da similitude  nominalista. Considerábaas  as grandes correntes, antagónicas, do pensamento contemporáneo. A súa elaborada e razoada proposta de pensamento prendera con éxito nas parroquias de Val e Camposancos. Pola contra, na parroquia de Bermés, o labor dun barbeiro que durmía coas memorias de Kropotkin nas mans estendera a critica ás supersticións, os prexuízos e os costumes.

     O nilismo de meu tío-avó era profundamente cínico e escéptico (nos dous casos no peor sentido das palabras) e baseábase en que facer o que é de costume é o mellor; e en que os cambios non serven para nada. Así razoaba: para que queremos cambiar de goberno... que total... os que estaban ían mantidos e se viñan uns novos primeiro cumpría mantelos. Cando alguén comentaba sobre os asuntos públicos, nomeadamente pensións e impostos, sempre remataba cun aceno de indiferenza e sentenciaba: “boh... que fagan o que queiran... que xa o fan!”, expresión elaborada durante anos de experiencia para indicar que xa estaba canso do asunto e había que cambiar de tema.


     Meu tío-avó veu pasar os días cos mesmos a mandar. Tivera unha breve raiola de esperanza, sendo moi mozo. Logo o negror de catro décadas e a insatisfacción doutros case corenta anos. Eu non quero que me pase o mesmo, así que non vou seguir o seu nilismo e apostarei por cambiar, por mudar, por sacar os de sempre, por xente nova, por Luís Villares... capaz de engaiolarme coa esperanza como lle acontecera a un mociño chamado Nilo co alcalde Manuel Ferreiro Panadeiro*, de quen, o outro día ollei o retrato pendurado no salón de plenos de Lalín.

* Publicado en Novas do Eixo Atlántico, setembro, 2016
*Alcalde de Lalín. Fusilado en Pontevedra o 23 de agosto de 1936. Tiña 33 anos.

luns, agosto 15, 2016

É preciso, necesario e urxente

   É preciso, necesario e urxente termar dun pais que se esfarela avellentado, coa mocidade procurando polo mundo adiante as oportunidades que aquí non se lle ofrecen,  cos seus sectores produtivos boqueando, ca súa cultura
Carlos Méixome
esmorecendo, cun réxime carente do mínimo respecto polos máis básicos principios democráticos, cunhas xentes sometidas á perda de dereitos sociais e niveis de benestar que hai anos considerabamos imprescindíbeis.



 Para colaborar, para tender pontes, para facilitar e ampliar as comprensións, presentamos unha candidatura para un novo ciclo, para recuperar os dereitos usurpados á maioría social durante esta longa crise, rescatar a política da lama da corrupción e construír un novo suxeito político galego como expresión da nación cidadá.


   Podemos ter un gran presidente e un eficaz goberno resultado dunha colaboradora  coalición pero precisamos tamén un grupo parlamentar da Marea Galega experimentado,  capacitado, formado e rigoroso para controlar ao goberno e axudarlle a desenvolver as directrices políticas que acordemos.


   Por iso xunto con outras compañeiras e compañeiros figuro no segundo lugar da lista encabezada por Consuelo Martínez e pidovos o voso apoio á candidatura "Tecendo Pontes", integrada por:



1 MARIA CONSUELO MARTINEZ GARCIA - Vigo

2 CARLOS MEIXOME QUINTEIRO  -Gondomar- Val Miñor.
3 LAURA OGANDO MUÑIZ -Bueu
4 RAMÓN MOURIÑO ALFONSO -Ribadumia- O Salnés
5 HELENA AMOEDO BARROS  -Redondela
6 PABLO ESCOBERO CELA -Ponteareas- O Condado
7 MARIA JESÚS FATIMA NEIRA PICON -Tui
8 XOSE LUCIANO OTERO CAMIÑA  -Pazos de Borbén.
9 CARME COUTO TOURÓN- Pontevedra
10 GASPAR ANTONIO GONZALEZ SOMOZA  -Vilagarcía da Arousa
11 MARIA DO TRANSITO FERNÁNDEZ FERNÁNDEZ -Vigo  
12 JOSE LUIS VIDAL LAIÑO - Pontevedra


             Carlos Méixome Quinteiro
Nacionalista dende estudante (ERGA). Membro do CN do BNG electo en Riazor; abandonou este en Amio.  Colaborou durante anos co IGADI . En 1999 fundou o Instituto de Estudos Miñoráns (IEM) que dirixiu durante 15 anos. Ten publicado sobre nacionalismo político e historia de Galicia contemporánea, sobre relación internacionais e a represión franquista. Colabora en múltiples medios de comunicación. Exerceu durante 35 anos como profesor de secundaria.


"Tender pontes 
entre a cidadanía nacionalista 
e de esquerdas 
é o meu obxectivo."











xoves, agosto 04, 2016

Tempo de mudanza, tempo arriscado*

Marea de octubre (2014)
Joaquín Martínez Cano
Óleo s/ lenzo, 81x81
     Descoñezo, é evidente, a opinión do Papa Francisco sobre a máxima ignaciana de “en tiempos de tribulación no hacer  mudanza”; tampouco sei se considera que a Igrexa está en momentos aflixidos. A sentenza, dirixida aos soldados de Xesús e non ao conxunto da Igrexa, emitida polo fundador da orde na que milita o líder católico, inspirou, con éxito, a persistente influencia da súa facción, durante case cinco séculos, nos círculos de poder da curia romana. Nestes meses últimos na esquerda galega, na nacionalista ou non, seguiu a estar ben presente o espírito xesuíta de non moverse para non arriscar. Todo o contrario do que, ao meu parecer, a cidadanía demanda.

     O que si sei é que cando a xente sobrevive como pode, nestes “tempos de desolación”, e contra San Ignacio, a unha sociedade, calquera, ténselle que ofrecer algo máis que remoer a súa aflición. Precisa coller folgos, decidir, afrontar, arriscar, sen medo a errar por desprenderse do pasado e mudar, non porque “Se vogliamo che tutto rimanga como é, bisogna che tutto cambi” senón porque é preciso, necesario e urxente termar dun pais que se esfarela avellentado, coa mocidade procurando polo mundo adiante as oportunidades que aquí non se lle ofrecen,  cos seus sectores produtivos boqueando, coa súa cultura esmorecendo, cun réxime carente do mínimo respecto polos máis básicos principios democráticos, cunhas xentes sometidas á perda de dereitos sociais e niveis de benestar que hai anos considerabamos imprescindíbeis.

     Nin a inmobilista frase xesuítica, nin a cínica expresión lampedusiana, nin a idealizante aseveración de “para mudalo todo” semellan aqueladas para estes tempos de incertezas.

     O 25 de setembro a cidadanía está convocada a escoller un novo parlamento. Menos dun mes despois será o 35 aniversario das primeiras eleccións ao  órgano lexislativo. Neses seis quinquenios non chegou nin a un o tempo no que a dereita postfranquista deixou agromar novos xeitos e formas de gobernar. Será un mes de infarto político nun estado que é probable siga sen goberno, con eleccións entre nós e no País Vasco e coa moción de confianza nunha Cataluña na que as forzas soberanistas semellan querer seguir mantendo o pulso. Máis suspense imposible.

     Precisamos mudar, con dúbidas, incertezas, remoendo, aflixidos, magoentos... pero precisamos xuntar todas as forzas para demoler a brigada de demolición, para desinfectar San Caetano. Cómpre concentrar todas as vontades da nación cidadá nunha grande enxurrada popular.

 * Publicado en Novas do Eixo Atlántico