E seguiremos a ser derrotados?

Hai un exceso de política. Unha sobrerrepresentación evidente. Unha teatralización excesiva. Sábeno ben os medios de comunicación e manipulación de masas (Chomsky) . Mentres o espectáculo continúe non hai problema. A seguir, unha boa dose de fútbol madrileño; media hora co “tempo” e logo máis rexouba.

Hai un exceso de información, na sociedade de centro comercial predomina o  inmediato, a realidade como sucesión de acontecementos fútiles, evanescentes, volátiles, diluídos, vaporizados... un permanente xa foi (Bauman),  un premeditado subministro de novas que agochen o conxunto.

Sobre a presecución franquista de cidadáns portugueses

Partillo o enlace do programa da Rádio e Televisão de Portugal (RTP) Linha da Frente: A guerra tambén foi nossa. Episodio 33, emitido o 19 de novembro de 2016 e do que son responsábeis Ana Luísa Rodrigues (Jornalista) e Carla Quirino (repórter de imagen) sobre a persecución franquista sobre cidadáns portugueses no que colaborei  xunto a outros colegas e amigos

 http://www.rtp.pt/play/p2231/e260226/linha-da-frente

P.S. a Eu fun a Trasalba

No anterior “post” intitulado “Eu fun a Trasalba” anunciaba que agardaba acudir a Compostela, ao Auditorio, á homenaxe a Camilo Nogueira. Así foi. Alí estiven, nun emotivo acto que quen desexe pode ollar, e escoitar, nas alcumadas redes sociais. Do mesmo chamáronme a atención tres aspectos. En primeiro lugar non só a presenza das catro portavocías parlamentarias senón a mesurada, comedida e respectuosa intervención de cada unha delas e, sobre todo, a non menos ponderada e temperada actitude do público. Tampouco cabía agardar outra cousa. Mais, ao ter que sinalalo, non semella que fose tan obvio. Estou seguro de que a única persoa que, na Galicia de hoxe, o podería conseguir é Camilo Nogueira. É público que non quería esta homenaxe; xa que logo, nesa lóxica, o deseño da mesma foi cousa da comisión organizadora que se atreveu, ousou, escenificar a atrevida proposta. Seguro tamén, moi seguro estou, que á feliz resolución axudou o carácter e estilo das catro persoas que exercen tal rol parlamentario. Se no canto de Puy, Villares, Leiceaga e Pontón, fosen outras as persoas, a representación non sería tan sosegada ou mesmo non sería.

Proporción áurea de Auria

Con Bieito e Perfe na Libraida e o Ouro nas máns (Foto Libraida)

Os que viñamos  dos arrabaldos vilegos de Ribadavia ou do Carballiño ao entrar na cidade, ollabamos, á esquerda, a estación, nunha “praza fronteira onde desde hai anos fica varada una vella locomotiva evocadora daquela primeira Fulton que fumegou en marzo de 1881”[1] (p.13).

O cubano

Ata que punto a decisión, indecisión, acción ou  omisión dunha persoa pode condicionar as actitudes dunha colectividade máis ou menos complexa ou determinar a súa realidade inmediata? Cal sería o futuro da República se 

José Calvo Sotelo

César non pasase o Rubicón ou non acudise ao Senado aquel quince de marzo? Que pasaría se o chofer do Arquiduque Fernando non manobrase para volver á ruta indicada e o motor do vehículo non se detivese? Ou, xa para esaxerar un chisco, que acontecería se Príamo non acollese dentro das murallas o basto cabalo de madeira? Que pasaría se o dirixente máximo de Podemos non  emitise unha orde-chío un cuarto de hora antes do remate do prazo legal para presentar candidaturas nas eleccións galegas?

E fun a Trasalba

O meu tío-avó Nilo só lembraba as cousas pasadas, das actuais, dicía, nada lle gorentaba. Na casa tomábanlle a  chacota as súas saídas. Sentenciaban: bó ! o que vai é vello”. Ás veces, a verdade, pode ser compartida.

Branco granito azul

Casa doi Raio. Braga

Baixo polo bulevar inzado de cor. Viro á esquerda, de súpeto un raio azul clausura a ancha e curta rúa. Granito reviricocado, rocaille, enmarcando o azul cerúleo dos azulexos que recobren a cachotería, en contraste co purpúreo da balconada e portas de acceso, e o branco das dez fiestras que abren o edificio á luz. Construída en 1754 pola imaxinación barroco-miñota de André Soares para un comerciante  enriquecido en México. Brillante a recente restauración.

     Apampado polo azul lostregazo, camiño pola ampla e curta rúa. Á esquerda unha caixa de aceiro corten agocha a Fonte do Ídolo, seguramente dedicada á deusa Navia, a das augas que corren. Á dereita unha moderna librería co cuño da Bertrand. A rúa do Raio sintetiza Braga.