Procuro
seguir as súas obras, aínda que un non sexa nin narrador, nin
critico, nin profesor de literatura, senón só un lector, mesmo non
tan constante como desexaría, de novela. Gusto de Riveiro porque é
garante dun texto coidado, puído, sen petulancias, que discorre
cunha aparente sinxeleza, resultado da teimosía correctora, que nos atrapa co seu persoal estilo de narrar e tamén porque, como Borges,
gusto de “gabarme daqueles libros que me foi dado ler”. Os
elefantes chegan tras catro anos soñando historias e enfiándoas
para que os protagonistas nolas narren, cada un súa realidade, como
se fose nun filme de grande orzamento cunha cámara nos ollos.
Despois o escritor realiza a montaxe. A arte cinematográfica
preside, dende o título, a novela que se desenvolve no estilo
“riveiriano”, perfeccionado tras as máis de 700 páxinas de
Laura no deserto. De estirpe limiá como Carlos Casares,
coincide con el na habelencia para narrar e ensarillar historias,
pola contra Riveiro prefire que o seu “estilo” se note pero
como afirma de Casares con “Unha prosa sempre ao dispor do que
contaba”1.
mércores, marzo 02, 2016
Paseo compostelá pola memoria, a culpa, a morte e o amor
martes, marzo 01, 2016
Retrato(s) dunha “crise”
"Techo y comida" (2015) |
As
ideoloxías dominantes impoñen as súas linguaxes. A todos nos
convencen con que estamos nunha crise, como moitas outras, da que
poderemos recuperarnos se somos aforradores. Non hai outra, “There
is no alternative”, Margaret Thacher, dixit e os “austericidas”
impoñen. A gran falsidade é a mesma palabra “crise” que nos
abre a ilusión dun futuro que non existe; “No future” ouveaban
os Sex Pistols. Ben recuado andas, dirán algúns!. O certo é que
alí comeza a gran diverxencia (Krugman) e esta recesión?,
depresión? crise do capitalismo?, crise sistémica?... como queiran
pero, sen dúbida de ningunha caste, unha gran crise económica,
social e moral agravada pola derrota dos sindicatos, a ausencia de
posibilidades revolucionarias e a finitude do planeta. “Deixade
de mimar os super-ricos”,
clamaba Warren E. Buffet en agosto de 2011, o mesmo que en novembro
de 2006 advertía: “Hai
loita de clases, de acordo,” dixo Mr. Buffett, “pero é a miña
clase, a clase dos ricos, a que está facendo a guerra,
e estamos gañando.”.
A segunda fortuna persoal do mundo, o oráculo de Omaha, leva tempo
advertíndolles aos seus que non se pasen, pero seguen a facelo e non
deixan entrever outra actitude; miren vostedes para Grecia ou Madrid
e o seus espectáculos circenses para reter o poder e os beneficios.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)