Gusto de Riveiro por que é garante dun
texto coidado, puído, sen petulancias, que discorre cunha aparente
sinxeleza, resultado da teimosía correctora que nos atrapa co seu
persoal estilo de narrar, e tamén porque gusto, como Borges, de
“gabarme daqueles libros que me foi dado ler”. Os elefantes
chegan tras catro anos soñando e enfiando historias narradas como
nun filme de grande orzamento cunha cámara nos ollos de cada
protagonista. O autor responsabilízase da montaxe e imprímelle o
seu carácter á obra.
Absolutamente contemporáneo,
desenvólvese nos derradeiros días de 2012. Non é pola contra, un
relato interxeracional malia estar presentes tres xeracións: a da
guerra; a “reformista”, a da “transición; e a da nova
cidadanía, a da protagonista. Esa xeración, á que lle roubaron as
ilusións, percorre a novela da man de Janis e de Nela. A primeira,
de brillante expediente académico, atende persoas maiores mentres
agarda a convocatoria de oposicións. A segunda, desafiuzada cunha
filla, sobrevive como música de rúa mentres procura alimentos nos
contedores do lixo.
Este é o pano de fondo sobre o que
Riveiro Coello entretece unha manchea de historias contadas en
primeira persoa e que chega, na miña opinión, a un elevado nivel
literario na “terceira parte” cando seis personaxes describen
dende as súas persoais perspectivas a cea de Noiteboa. Un pano
tecido con catro fíos: a memoria, a culpa, a morte e o amor.
Mais a novela ten o seu “Piece of my
heart”, a banda sonora da infancia de Janis. Hai esperanza, aínda
que limitada pola idade e o corazón de Constantino e sobre todo pola
ausencia de perspectiva social, política, laboral e persoal da
protagonista. O amor xorde inesperado pero intenso, cunha forte carga
erótica, dominado pola incerteza, polo instante, pola brevidade,
pola inexistencia de sólidos proxectos de futuro: “prefiro vivir
un tempo aquí, contigo”.
*
Publicado en Tempos Novos
Ningún comentario:
Publicar un comentario