Descoñezo os trazos
climáticos, altitudinais e xeográficos, os de presión e vento... e todos cantos
sobre a cuestión poidan influír. Ignóroos en absoluto. Nin pretendo estudalos.
Só sei que a luz que descende, entre nubes infantís, dende a cúpula de doce
celeste atrápate en canto te vas achegando, entre manchas de ocre truncadas por
máculas verdosas ou amarelecidas, á porta de Arévalo e ollas, alá... empoleirados a milicia e o clero.
A primeira botando o bico
sobre os cavorcos do Eresma como aguia abesulladora, acochada en niño pétreo e
enlousado. O segundo agatuñando cara ao divino por calcarias agullas e pináculos,
dende o outeiro máis encumiado da cidade e bordeando de santidade as reviravoltas fluviais. E alá, o lonxe, o pano verde pardo de
acuarela, interrompido, aquí e alí, por oleosas pinceladas de níveo e
refulxente albelo.
Na sala de investigadores,
entre follas de servizo e expedientes de homes lexitimados para a violencia,
bátenme nos ouvidos o son trepanador das metralladores que, naquel agosto de
hai 82 anos, traía Mola para tomar Madrid. Alí, no Guadarrama, os milicianos
madrileños, a peito descuberto, cortáronlles o paso, ¡No pasarán!
Retirado do atordamento do
relatorio de medallas e heroísmos burocráticos, encamiño por entre os arcos do
acueduto ideado para gloria do imperio, erguido por indíxenas arévacos,
supoño que xa, naqueles albores, manxadores de tostón. Vou na procura do
consabido obxecto cerámico relembrador de viaxes proveitosas. Camiño baixo a
sombra da historia entre ofertas insistentes de “judiones de La Granja”,
“chourizos de Cantimpalo” e “garbanzos de Valseca”,incompatíbeis só cos espíritos tolleitos de luz celestial.
Achégome a uns cubículos que
auguran artesanía feiral. Móveme a ansia de achar ese barro cocido popular que
non esgote un minguado peto. Mais non. Alí quen está e Zimzelatum de Gondomar, con propiedade de Vincios, así de fronte, acompañado de artesáns de coiro
de Melide e Monforte, da madeira da Estrada, outros do Porriño, coido que de
teas,... e algúns máis que voou de entre os miolos. Unha sorpresa inesperada, o
activismo artesanal amosado á beira dos
granitos da magna canle acuífera. Mais non había barro cocido do meu interese.
Tras os comprensíbeis paseos
de visitante entre boa pedra calcaria e escaso granito, apropiadas polos eclesiásticos
ou para soleiras e lumieiras de palacios señoriais, camiño entre fermosas casas
de adobe, tixolo e madeira, dunha potencia estética indestrutíbel tanto polos
séculos como por fatuas modernidades. Nun recanto xudaico bato cunhas peciñas
brancas con leves pinceladas de azul celeste. Está fechado. Haberá que volver.
Ao día seguinte teño
fortuna, está aberto. Ollo, pregunto prezos, decídome. Quen nos atende inquire,
só para confirmar, de que parte son vostedes? De Galicia. Claro. “Yo es que soy
muy cunqueiriano”. O ceramista é escritor, narrador oral é bo coñecedor do noso.
Os falares alónganse e revíranse sobre don Álvaro, regatean por onda Torrente,
o conversador foi finalista do premio que leva o nome, van dar a Casares, ata
desfacerse en gabanzas de Quico “Carreirán” Cadaval, a quen o ceramista-escritor-narrador
acostuma convidar a “contar” baixo o ceo de Segovia. Na demorada conversa non
se citou nin marisco nin albariño. Por aí adiante a cultura e a artesanía tamén
se coñecen. Por certo, o magnifico conversador, ceramista e escritor chámase Ignacio Sanz. Acudirei a
algún dos seus libros. A súa peciña branca con bordos azulados lembrarame para
sempre o ceo de Segovia.
*Publicado
en A Peneira, maio 2019
Ningún comentario:
Publicar un comentario