Hai novelas
construídas sobre unha inmensa fartura de personaxes. Estou a pensar, por poñer
algún caso, en Manhattan Transfer
(1925) de John Dos Passos, por certo que de pai portugués, polo que sería, en
orixe, Paços; no Berlín Alexander Platz
(1929) de Alfred Döblin ou en La Colmena (1951)
de Cela. Toda esta enxurrada de personaxes, aínda que non sexan máis que
vagarosas descricións, teñen que ser froito de moitas escoitas indiscretas, de
moitas orellas postas con máis ou menos disimulo e non só da copiosa imaxinación
de grandezas literarias como as citadas. Fóronme por aí os matinares por un
caso que me aconteceu ese outro día, cando fun xantar en soidade de persoa e
abundancia de viandas.
Na mesa
veciña, un home de 71 anos, ante un café con leite de compromiso, cun ton sonoro
suficiente como para que escoitásemos con nitidez, contáballe, ledo e
fachendoso, á súa oídora, unha muller parapetada tras a súa caña de “milnove”,
a súa última aventura vital.
“Traédeme
unha manta que morro”, dicíalle que lles dixo: “morro de frío…, morro de frío”.
Acochárono ben, pero seguía a tremer. Ao pouco, non moito, chegaron os da
ambulancia. Botáronme un ollo e dixéronme “le vamos a poner un pinchacito”;
“bueno, pois poñan”. Un bocadiño despois, volvéronme dicir “le vamos a poner otro
pinchacito”; poñan logo! Agardaron outro anaco e preguntáronme cantos anos
tiña, díxenllo; se sabía que día era, contesteille; se me acordaba do número do
carné, deille os números todos de seguido. Mandáronme ficar deitado e que non
me erguese en tres horas. E aquí estou, coma novo, afirmou fachendoso,ante a
admiración da compañeira de mesa. É que, muller, baixoume a tensión a cero!
Aproveitando
a especial experiencia acordou contarlle o resto da súa vida, en crónica sintética,á
compañeira degustadora de cervexa. Como
súa nai nunca estivera moi ben, mentres viviu, coidouna. Botara 36 anos na
cociña dun restaurante de certa sona, ata que un día o Pepe xubilouse e ao día
seguinte pechou a porta. Quedei sen choio. Pero tiña que traballar, que tiña 57
anos. Mais nunca fun de andar a pedir traballo. A verdade é que sempre tiven
sorte; viñéronme buscar. Así ata que me xubilei, mentres seguía coidando da
nai, porque o meu pai, cando eu tiña tres ou catro anos, marchou para o Brasil
e nunca máis se soubo. Ben, si, nunha ocasión, sendo xa eu un mozote, veu dar
unha volta, ver que pasaba, como andaban as cousas e por se acaso miña nai o
quería de novo. Pero un meu tío agarrouno polos colares e ao día seguinte
desapareceu. Nunca máis se soubo. E aí fiquei, traballando e coidando da nai;
pobriña, moito padeceu coa enfermidade.
Eu
disimulaba como podía o meu papel de espreitador furtivo, evitando as olladas
directas do relator, facendo que me entretiña no móbil,absorto no ir e vir das
talladas de polbo ou engulindo un biquiño dun glorioso branco do Ribeiro. Cando
comezaba a dar conta dunha dourada posta de churrasco de porco ibérico, os meus
compañeiros de faladoiro, ao mellor é moito chamarlles así, pero case,
decidiron dar por rematada a confesión. O relator pasou por onda min, fitoume
con familiaridade e desexoume unha boa tarde e un bo proveito. Agradecinllo.
Fiquei só.
Os matinares voaron a Amanda e aqueles cinco minutos que tiña na saída da
fabrica para estar co Manuel. Ben recordan a Victor Jara, non si? Pareceume que
a vida daquel home foran cinco minutos. O tempo que empregou en contala.
Publicado en A Nova Peneira, xuño 2022
Ningún comentario:
Publicar un comentario