 |
Hai vinte e cinco anos, un nove
de novembro, un erro de comunicación do portavoz do goberno da República
Democrática Alemá provocou unha das máis rápidas transformacións políticas da
historia. Na realidade, mudanzas deste calibre non se poden explicar por un
simple déficit de comunicación. Pero axudou. Aquel día o muro de Berlín
convertíase nun ridículo valado de formigón. Dous anos despois a Unión
Soviética disolvíase.
Gorbachov regresou para as
celebracións do cuarto de século, a Merkel disimulou como puido e os grandes
medios esqueceron o fracasado reformador que aprendeu no seu propio pelexo que
as boas intencións non son suficientes para transformar os réximes políticos e
moito menos para manterse no poder. Di Artur Mas que propuxo a data do que
“aínda non se sabe o que foi” matinando en Berlín; ninguén puxo reparos, ao
mellor por non decatarse.
O rebumbio producido no leste
europeo foi ben aproveitado polos que saben facer estas cousas de meter no seu
peto os bens públicos. Acompañando a Ieltsin, na súa pantomima sobre o “carro
de combate”, repartíronse o estado soviético. Daquela chamábaselle
“cleptocracia”. Eran, son, ladróns enfermizos que nunca se daban, dan, enchido.
Tamén no oeste europeo souberon
aproveitar o momento, aínda que xa viña de atrás. Houbo algún presidente que
vendeu postes e cables telefónicos, que durante décadas pagaran os
contribuíntes, a un seu compañeiro de pupitre, os lignitos das Pontes serviron
para crear un emporio eléctrico e repartilo entre uns cantos, o mesmo que a
distribución de petróleos, as liñas aéreas, as cadeas de tv, os bancos
públicos, as caixas de aforros... Os que consentiron, alentaron ou miraron para
outro lado eran, e son, recompensados con pingües salarios por dar algún
consello, chamar a algún amigo ou un asento no palco do Bernabeu.
Ben sei que iso chamado
“sociedade” tamén consentiu, pero agora esa “instancia” está a ferver. Na feira
do luns, tres vendedores ambulantes de mediana idade estaban a falar, pero non
de fútbol como sería apropiado hai tres ou catro anos, senón de política e
abertamente, con siglas por diante. Coincidían, hai que rematar cos da “casta”.
Xa sei que é mais doado para a
comunicación. Pero o concepto é o concepto, como dicía o outro, e este é o de
ladróns enfermizos, cleptócratas que se empoleiraron no poder do estado para
corrompelo e deturpar o moito ou pouco que de bo tiña o réxime de 1978.
Ningún comentario:
Publicar un comentario