sábado, marzo 03, 2018

Cal é a diferenza entre o Sex Pistols e Marta Sánchez?


Cal é a semellanza?, preguntarase a persoa lectora. As diferenzas son obvias. O difícil é atopar as parecencias. A miña pregunta vai dirixida, como é evidente, non a aspectos físicos, musicais, culturais, estéticos...,  senón ao contexto no que se produce a fulgurante disimilitude entre o malencarado e cotroso Johnny Rotten mallando na gloriosa raíña británica  e a fermosa e educada Sánchez inflamada de heroico patriotismo e doando as súa habilidades poéticas ao apesarado pobo español carente de letra para o seu himno.

A diferenza está en que os Pistols, que fixeron de todo, mesmo se lle pasou pasou pola cabeza, e non só, interpretar a súa celebre canción dende unha gabarra, no medio do Támesis, fronte a Westminster. O intento non se realizou por unha liorta previa entre punkies, cámaras de tv e bobbies. O que querían cantar era unha parodia da patriótica canción que é empregada como himno nacional do Reino Unido e das súas colonias ou excolonias coas que a coroa británica segue mantendo formalidades representativas como por exemplo  Canadá, Australia ou Nova Zelanda.

O texto, ben coñecido, o dos Sex Pistols, arrinca con frases como: “God save the queen/ The fascist regime/ They made you a moron/Potential H-bomb/ God save the queen/ She ain't no human being/ There is no future/ In England's dreaming”; máis adiante: “God save the queen/ Cause tourists are money/ And our figurehead/ Is not what she seems” e logo que deus salve a historia e o seu desfile toleirán e que teña misericordia xa que todos os crimes se pagan; When there's no future, somos as flores na papeleira e o veleno na túa maquinaria humana; para rematar co seu testón; No future, no future/ No future for you/ No future, no future,/ No future for me”. Case tan nihilista e agoniante como o esmagador slogan popularizado dous anos despois por aquela ferreña muller ultraliberal e ultraconservadora: “There is no alternative”.

Os Pistols acababan de publicar o seu segundo “single” e querían celebrar o xubileu de prata da raíña ofrecéndolle a súa canción mentres ela se dirixía en carruaxe á catedral de San Paulo de Londres para asistir ao servizo de acción de grazas aos que asistiron xefes de Estado de todo o mundo e os primeiros ministros británicos retirados. O éxito da procesión foi extraordinario, seica máis de 500 millóns de persoas o viron en todo o mundo; ata a min me parece que o recordo entre as néboas da memoria. A lonxeva raíña xa vai polo xubíleo de zafiro e coido que conta seguir conservándose tan ben outra temporada.

Rotten, confundindo a posta “Save” con “Shave”, declaraba que se escribira unha canción así non por odio aos ingleses senón por estar cansado de que os maltratasen. Aquela canción auroral da rebeldía punkie foi vetada nos medios da BBC e algunhas tendas negáronse a vender o disco. Iso foi todo, ademais da lea que armaron os amigos dos músicos e a  policía.

Imaxinan que alguén, nesta España borbónica, se atrevese a facer algo semellante? Cando por uns apupos nun campo de fútbol se poñen “neuras”. Non só iso, senón que unha señora, un monstro da lírica,  que gusta de aproveitar circunstancias promocionais, como é o seu dereito, escribe cousas como “la que vio nacer mi corazón”, sin ti no sé vivir”, Rojo, amarillo, colores que brillan en mi corazón y no pido perdón”, “llenar cada rincón con tus rayos de sol”, “para descansar al fin”, van e  apláudena como un acto de supremo heroísmo, ata o punto de que o pretendente da dereita escribe mensaxes na que a cualifica de “valiente y emocionante” e o mesmísimo detentador da xefatura gobernativa séntese representado como “la inmensa mayoría de los españoles”.

En fin. Nin a raíña británica nin os políticos do momento se atreveron a deitar unha palabra sobre a provocación dos mozos punkies.

Domingo, 18 de febreiro de 2018




Ningún comentario:

Publicar un comentario