xoves, xaneiro 16, 2020

Sobre as testemuñas e o tráxico século XX


     O século XX é o século máis tráxico da historia da
Con Juan Gonzalez, acompañando a Antón Mascato
na presentación do seu Atila no Grove, no Instituto de Estudos Miñoráns en Gondomar.
humanidade, e
 non me refiro ao breve período do que todos e todas nós podemos ter “memoria ou experiencia vivida”, como diría Walter Benjamin.  Experiencia, a nosa, tan limitada temporalmente como tráxica, en especial no espazo do Medio Oriente, batido con malvada constancia pola inmoralidade das elites globalizadas; senón ao período de guerra xeneralizada que o vello Hobsbawm denominou, no seu peculiar e atinado despezamento historiográfico, como “A guerra dos 31 anos”, conflito que para o historiador británico determina o desenvolvemento do que el mesmo denominou século curto (1914-1991). Isto é, aquela á que se lle puxo lume nas rúas de Saraievo no verán do 14 e rematou coa bandeira vermella ergueita no curuto do Reichtag na primavera de 1945. Na cerna da súa particular proposta cronolóxica temos o que a xente acostuma alcumar “guerra civil” e que con máis propiedade poderíamos chamar “guerra de España”.[1]

     Agora preguntarédesvos, mais non viñamos falar do Grove? Pois si, así é, e aínda que o Grove “sexa un sitio distinto”, como afirma a cotío o Antón Mascato sen arremedar o slogan reixano, senón constatando que certamente o é, como corresponde a unha case illa, non é posíbel entender o que aconteceu no Grove, en Galicia, nin en España se non procuramos luz no contexto global da época, se  non entendemos que as tropas africanas de Franco non chegarían á península, non á do Grove, senón  á Ibérica, se antes non houbese “Marcha sobre Roma” ou non lle prendesen lume ao Reichstag, catorce anos e tres anos antes respectivamente daquel 18 de xullo que anunciaba a extensión dos campos de batalla polas terras europeas e do resto do mundo.

     Mais, tamén, o vinte, a súa segunda gran xeira que alcumamos como “guerra fría”, cos seus correspondentes matices, é o século das testemuñas. Estas irrompen coa mesma forza que as clases subalternas, a descolonización, ou as nacións negadas como conformadoras da actual visión historiográfica, afastada da ollada decimonónica do estudoso de documentos encastelado nunha torre de marfil ou nun frigorífico conxelador das paixóns.
A emerxencia da memoria das  testemuñas que se produce na segunda metade do século, en especial coa das vítimas dos campos nazis, tardou décadas en producirse en España tanto, pola prolongación temporal da ditadura como  porque o remate da mesma foi unha representación, unha negociación, entre as elites políticas que con impúdica desvergonza deixaron á marxe as vítimas. Iso só era posíbel deixando tolleita a democracia. A constancia das súas limitacións podémola constatar nunha lei de amnistía que, ofertada para ceibar os presos políticos das cadeas de Franco, converteuse en lei de punto final para os crimes do franquismo. Así como, e cómpre telo en consideración, que as vítimas da persecución franquista en idade de facelo non reclamaron a súa consideración como  tales. Un dirixente da esquerda respóndelle a unha historiadora, que o interroga sobre a reivindicación das vítimas do franquismo durante a denominada “transición”, que daquela eles “andaban a outra cousa”, isto é, tiñan outras cousas ás que atender.[2] Tres décadas máis prolongouse a desmemoria, impediuse a emerxencia da memoria, que só se producirá con certa intensidade a partir dos primeiros anos deste século, ou un chisco antes. Entre os pioneiros cómpre salientar os traballos de quen hoxe nos acompaña,  Juan González, sobre a illa de San Simón e o acontecido en Nigrán.[3]

     As testemuñas, ou mellor os testemuños das testemuñas, presentan múltiples problemas para o traballo do historiador.

     En primeiro lugar porque a memoria, a “experiencia vivida” nos termos de Benjamin, é sempre individual, eminentemente subxectiva, fica ancorada nos feitos que a testemuña presenciou, nas impresións do momento: Non precisa probas pois é a verdade da testemuña, a imaxe viva do pasado depositada na testemuña. Mais a Historia debe liberarse da Memoria, non para rexeitala, senón para poñer unha prudente distancia con ela, achegándonos así ao símil das dúas medias  irmás, tan semellantes e tan diferentes, pero condenadas a entenderse, que nos propuxo Tony Judd ás que xa nos temos referido.

     En segundo lugar temos os testemuños das vítimas, pero non dos verdugos. Todos recordamos as imaxes do cinema: un patíbulo e, sobre unha torada de madeira, a cabeza do condenado, á súa beira un musculoso verdugo coa cabeza agochada baixo un capirote ou, seguindo co cinema empregado como transmisor da Historia dos Estados Unidos, aos do KKK perseguindo negros coas súas carapuchas brancas. Dos vitimarios non temos memoria. Os verdugos, agás en casos enfermizos, non gustan de fachendearse das súas fazañas. Por riba, os verdugos tenden a esquecer tanto as súas vítimas como as súas propias accións. Non gustan de lembrar e, cando xa non poden agocharse, recordan, como Eichmann[4], banalizando o mal, converténdoo en rutina, en deber, en obediencia debida, en traballo burocrático, ou recorrendo ao egoísmo cínico de que había que sobrevivir e aqueles tempos eran así. Escribiu Zweig nas súas memorias: “A técnica utilizada pelo nacional-socialismo foi sempre a de conferir um fundamento ideológico e pseudomoral aos seus instintos claramente egoístas de poder”[5].

     En terceiro lugar, como ten sinalado Enzo Traverso[6], en moitas ocasións interesan as vítimas pero só como suxeitos individuais; interesan polo seu sufrimento, pola súa dor, polas torturas, pola fame, por perder a vida tan novos, polas penurias dos que sobreviviron, pero, aínda que non sempre, procúranse ocultar as causas, as razóns, ou, cando menos, unha parte dos motivos polos que as vítimas se mobilizaron. Enzo Traverso chámalle a ese interese na vítima e non nas razóns que  o empurraron a actuar “memoria marrá”, agochada, escondida, oculta como facían os xudeus para zafarse da Inquisición. No noso caso toma unha dimensión extraordinaria polas décadas e décadas de desmemoria e escóitase quizais a máis perversa da manipulación das vítimas: ¡E elas que ían facer, meus pobres!, dende a dor próxima as vítimas néganse de raíz, négase polo que loitaron, falséase a causa do seu sufrimento, porque as vítimas eran militantes da causa obreira, da democracia, das reivindicacións sociais, de mundos máis xustos, eran militantes comunistas, socialistas, republicanos, agraristas ou sindicalistas obreiros, anarquistas ou galeguistas. Foi por iso polo que foron castigados. Porque, e cómpre recordalo, en descargo do “terríbel” século XX, non só houbo  guerras, exterminios, xenocidios e totalitarismos; senón tamén, enormes conquistas democráticas, entre as que salienta, por riba de todas, a dos dereitos da muller e a extensión dos réximes democráticos e dos dereitos dos pobos; tamén houbo grandes revolucións que cambiaron o mundo e grandes conquistas sociais, como a limitación da xornada laboral, a extensión da seguridade social ou a negociación colectiva. E eses logros foron o resultado da acción colectiva de moitas das vítimas daquela “Guerra dos 31 anos”, e polo tanto tamén da de España.

     Esa percepción de que a ditadura só podería sobrevivir sobre unha España estrada de cadáveres tena o “xeneralísimo” aos poucos meses do inicio da guerra. En febreiro de 1937 díxolle ao tenente coronel Emilio Faldella, segundo xefe das forzas militares italianas:

En una guerra civil, es preferible una ocupación sistemática, acompañada por una limpieza necesaria, a una rápida derrota de los ejércitos enemigos que deje al país aún infestado de adversarios. 

     Só dous meses despois, ante a insistencia de Mussolini para que acelerase as operacións para rematar a guerra, Franco volveulle repetir ao embaixador fascista as razóns de súa estratexia militar supeditada a un fin político, a “limpieza” de España:

Debemos realizar la tarea, necesariamente lenta, de redención y pacificación, sin la cual la ocupación militar sería totalmente inútil. La redención moral de las zonas ocupadas será larga y difícil, porque en España las raíces del anarquismo son antiguas y profundas. (…) Ocuparé España ciudad a ciudad; pueblo a pueblo, ferrocarril a ferrocarril… Nada me hará abandonar este programa gradual. Me dará menos gloria pero mayor paz en el territorio. Llegado el caso, esta guerra civil podría continuar aún otro año o dos, quizá tres. Querido embajador, puedo asegurarle que no tengo interés en el territorio, sino en los habitantes. La reconquista del territorio es el medio, la redención de los habitantes, el fin.[7]

     Aínda que a maldade sexa máis un tema de creación literaria que de historia, temos, en cuarto lugar, aqueles que sen ser verdugos físicos, sen luxarse as  mans, inspiran e orientan os executores; aqueles que nunca van máis alá da opinión discreta, da insinuación sutil,  da inocente declaración, da aparente asepsia, da cínica pretensión de non faltar á  verdade na causa militar, na información precisa para que o castigo sexa o mais duro posíbel, sempre conscientes de que a súa preeminencia económica, política e social, moral e relixiosa, ao ser “persoas de orde”,  determinará a acción represora dos verdugos.
O presidente da xestora municipal dos sublevados en Gondomar, o doutor Latino Salgueiro, sabedor da influencia das súas palabras, informaba o xuíz militar de que o sindicalista Míguez Ledo era “quien verdaderamente daba las ordenes para armar  la gente y para requisa de armas y coches, desempeñando el papel de verdadero Jefe” e, engadía “persona de mala conducta, pues vive amancebado...” . O cabo da GC da mesma vila afirmaba: “vive maritalmente con una mujer en la parroquia de Villaza, familia que es de dudosa conducta, lo que dá lugar a dudar de la del informado”, e apuntaba, por se houbese dúbidas, “en esta campaña extremista, ayudó a la propagación de la misma, que a pesar de ser obrero tiene bastante discernimiento”. O membro da xestora municipal José Quintas Santiago di “el Maestro Nacional de Donas don José Cribeiro González, desde el advenimiento de la República, viene fomentando entre los obreros y los campesinos las ideas revolucionarias, en principio socialistas que elevó hará dos años a las comunistas siendo el principal dirigente en las parroquias del termino...”. Ao obreiro Míguez Ledo fusilárono fronte ás tapias do cemiterio vigués de Pereiró; o mestre Cribeiro salvou a vida cunha boa, e certa, coartada e pola habilidade para agocharse.

     Personaxes como Salgueiro ou Quintas lémbranme o Deus sentado nun sillón azul de Casares[8] inspirado, segundo propia confesión do autor, nun Carl Schmitt[9], obxecto de actuais confusas lecturas e contraditorias valoracións intelectuais, que a desmemoriada historia acabou por branquear como fixo co seu mentor Manuel Fraga, quen, na altura de 1962, sendo director do Instituto de Estudos Políticos, argalloulle a célebre conferencia que o alemán pronunciou na sede central madrileña do único partido, o “Movimiento Nacional”,  que Manolo Rivas novelou.[10]

     En 1922, Schmitt escribiu: “ É soberano quen pode facer unha excepción”. O 13 de xullo de 1934 Hitler, nun discurso radiado, xustificaba a matanza coñecida como “Noite dos coitelo longos” argüíndo: “Nesa hora eu era o responsábel da sorte da nación alemá, así que me convertín no xuíz supremo do pobo alemán”. Estaba a aplicar o “decisionismo” do Kronjurist Schmitt, a exercer a soberanía como capacidade de decidir no estado de excepción, a competencia de suspender a constitución en caso de emerxencia, de conculcar as leis para salvar o ben común, de exercer a ditadura para librarnos do perigo, da ameaza, do caos; de sublevarse para salvar a patria. Schmitt foi “xurista oficial” entre 1933 e 1936, xusto cando Hitler distinguiu, en aplicación das ideas schmittianas, quen era “amigo” e quen “inimigo” e converteu a inimizade no centro da acción política, da loita, da polémica, que exclúe toda caste de colaboración, de debate, de critica e acordo, porque a guerra é a única verdade incontrovertíbel da realidade social. O Kronjurits do III Reich, tras saír “ben parado” de Nuremberg, reconverteuse en lexitimador do  franquismo e rematou, por razóns familiares, pousando en Santiago. Na súa etapa compostelá Schmitt substituíra no seu relato o caos da república de Weimar polo da II República, e a orde imposta por Hitler pola acción salvadora de Franco, que aínda que máis humilde tivo a fortuna de sobrevivir.

     Que era o que tanto irritaba aos Salgueiros ou Quintas de Gondomar ou aos Álvarez do Grove e a tantos outros? Pois non era máis que a posta en cuestión do seu liderado social, político e económico polas novas elites político-ideolóxicas que estaban a xurdir coa República e a ocupar un significativo espazo social. Os cambios sociais e políticos, de seren minimamente profundos van acompañados dunha remuda parcial das elites ou cando menos dunha reconversión das vellas. Iso foi o que vivimos no transito do franquismo á  denominada democracia postfranquista.

     Coido que esta cuestión é central para comprender as razóns de sectores mesocráticos do  exército, das elites pequeno burguesas intermedias, de sectores do funcionariado que apoiaron a acción dos sublevados porque estaban a percibir que o seu predominio social estaba, ou podía chegar a estalo, cuestionado. Por que os capitáns xubilados pola lei Azaña acudiron en tropel a apoiar os sublevados, cando estaban docemente xubilados e cobrando o seu salario como se estivesen en activo? Pois pola perda de presenza social que sentiron e empurrados por unha trama civil cada vez mais radicalizada  arredor do protofascismo de José Calvo Sotelo que arrastraba para o extremo os vellos católicos conservadores de Gil Robles cos apupos das comenencias dos cínicos lerruxistas de aparencia laica e republicana.  Esas conivencias sociais foron as  que fixeron que o golpe de xullo non ficase nunha nova “sanjurjada”, como pensaba en especial Casares Quiroga,  e convertese o seu fracaso nunha terríbel guerra de exterminio de reais ou futuros opositores. Se alguén pretende ollar algunha similitude coa actualidade coido que debe lembrar aquela referencia do vello Marx, no enceto do seu “18 de brumario”: “Hegel dice en alguna parte que todos los grandes hechos y personajes de la historia universal aparecen, como si dijéramos, dos veces. Pero se olvidó de agregar: una vez como tragedia y la otra como farsa”[11].  Agardemos que as ocorrencias do vello Marx, como en tantas ocasións, sexan atinadas e todo fique nunha comedia costumista española.

     Regresando ao Grove, un dos aspectos que considero máis salientábeis do libro, entre os moitos que ten, é o relato da disputa entre as elites locais: os Álvarez e os Otero. É evidente que o condicionamento xeográfico, case insular, do Grove permite rastrexar en detalle esta loita polo poder local, as reconversións e as adaptacións das súas elites sociais ou económicas, moito máis cando está en disputa un obxecto de desexo, no que se converteu, nunha determinada altura, a illa da Toxa. Mais tamén como os valores éticos condicionan as actitudes das persoas que ao fin e ao cabo son os que cometen delitos, asasinan ou salvan outros seres humanos, como recolle Mascato que se dicía no Grove: “os anxos convertéronse en demos e os demos en anxos”, para explicar a mudanza dos vellos monárquicos virados en demócratas republicanos e dos demagogos anticaciquís empoleirados na ditadura de Primo convertidos en fascistas. Ao tempo, no traballo de Mascato tamén se poden observar, reflíctense esas mudanzas nas novas xeracións, como os mozos galeguistas, como Paco García Moldes ou Xacobe Barral, se implican na loita política de acordo co seu amigo e renovador do galeguismo Alexandre Bóveda, pagándoo coa vida e co cárcere respectivamente, e  afastándose das  veleidades apoliticistas dos vellos galeguistas conservadores que chegaran a flirtear coa ditadura e agora asustábanse do laicismo republicano.

     Moitas grazas Antón por ofrecernos este traballo que, infortunadamente, cando menos no referido á persecución franquista, non é dun sitio tan distinto a moitos outros da Galicia do momento, e sobre todo por facelo dende o campo da historia seguindo aquela recomendación do vello Hobsbawm de que os literatos deberían ocuparse de fomentar a súa propia imaxinación en vez de procurala na farturenta creatividade da historia porque pode acontecer que o lector confunda creación con historia. E ao tempo, moitas grazas por coidar de que o relato, o relato histórico, sexa de tan doada lectura como unha obra literaria e se afaste do relato lento e pousón, ás veces  ata aburrido, de moitos historiadores que non se decatan da necesidade de que o relato histórico ten que ser tamén relato, e non só relatorio de feitos e acontecementos.






[1] Ver: Hobsbawn, E. (2000): Historia del siglo XX. Barcelona: Crítica.
[2] Ver : Morgade Valcárcel, I. (2018): “Rosa branca. Accións colectivas da memoria na transición: vítimas sen verdugos” en Fernández Prieto e Míguez Macho (coord.) Golpistas e verdugos de 1936. Historia dun pasado incomodo. Vigo:Galaxia.
[3] Caeiro, A., González, J. e De Saa, C. (1995): Aillados. Vigo: Ir Indo.
González J. (1998): Nigrán, memoria dunha guerra 1936-1939. Do Cumio:Vigo. Hai unha segunda edición ampliada, na mesma editorial, en 2014.
[4] Ver Arendt, H (2013) [1963]: Eichman en Jerusalen. Barcelona:Debolsillo.
[5] Zweig, S. (2017): O mundo de ontem. Recordações de um europeu. Porto: Assirio&Alvim.
[6] Traverso, E. (2007): El pasado, instrucciones de uso. Historia, memoria, política. Madrid: Marcial Pons.
[7] Moradiellos, E. (2016): La guerra civil española. Madrid: Turner
[8] Casares, C. (1996): Deus sentado nun sillón azul. Vigo: Galaxia
[9] Ver: CD “Entrevista a Carlos Casares no programa “As lerias do moucho” en VV AA (2003): Carlos Casares. Monografías da Revista de Estudos Miñoranos. Gondomar: IEM.
[10] Rivas, M. (2006):  “Unha festa sagrada” en Os libros arden mal. Vigo: Xerais
[11] Marx, C. (2003) [1852]: “El 18 de Brumario de Luís Bonaparte”. Madrid: Fundación Federico Engels.

Ningún comentario:

Publicar un comentario