mércores, novembro 15, 2017

Exceso de heroísmo

Nunca pensei que o “procés” catalá chegase a enrabiar tanta xente que eu consideraba máis ou menos progresista, máis ou menos de esquerda, con profundos valores democrático- formais. Tras este outubro atolado fiquei un tanto preocupado.

Asistín a discusións, un chisco excitadas, por exemplo poñendo en cuestión a brutalidade coa que se comportaron as forzas policiais españolas o día do referendo, que seica non houbo pero no que se votou; nalgúns sitios, despois de levar, as persoas que levaban papeletas seica inexistentes, unhas cantas trompadas, impartidas por uns xigantes disfrazados con armaduras templarias.

De non haber estes medios de agora, mesmo chegarían a negar a existencia de broucazos e urnas. Mais non é isto o que me preocupa, senón asistir a debates relativizadores, case “negacionistas”, de que bó! ao final non foi para tanto; actuaron sen maiores consecuencias; os feridos non pasaron dunhas magoaduras; nalgúns casos foron “fakes” como o da señora esa dos dedos...

Rematan chegando os superheroes. Se tivesen que correr diante dos grises coma nós...; seguido dun sorriso cómplice, entre cínico e irónico. En moitos casos non me cadran os anos; noutros sei que as carreiras foron escasas e sosegadas.

A segunda fase de enxalzamento heroico chega co debate sobre o carácter dos “consellers” presos ou no exilio. Nin unha cousa nin outra. Vale, uns están presos, pero por incumprir a lei, que problema teñen; os outros están en Bruxelas vivindo en hoteis cun monte de estrelas. Non se poden catalogar como presos políticos, conclúen taxativamente. Duro e inxusto.

O outro día dirixentes da esquerda española descualificaron a calidade política do encarceramento do vicepresidente Junqueras e dos outros “consellers”, mesmo atacaron o dirixente de Podemos por atreverse a dicir estas cousas e, en contraste, sinalaban que eles, os encarcerados no franquismo, eses si que eran presos políticos. O outro día un amigo recordábame que a el o torturaran e que el fora un preso político pero estes de agora que... A panoplia superheroica despregada.

O psicólogo social de Stanford, Zimbardo, indubidábel autoridade nestes asuntos de presos, carcereiros e heroísmos,   escribe: “En general honramos los actos heroicos de las personas valientes, pero no lo hacemos si esos actos tienen un coste inmediato y tangible para nosotros y no podemos entender sus motivos”.

E evidente, se consideramos que tal ou cal acto ten un prezo para nós, individual ou colectivamente, e por riba non o comprendemos, ou non estamos dispostos ao esforzo de comprensión preciso, podemos exacerbar heroísmos míticos, no sentido de pasados, non de que non fosen reais, e rexeitar actitudes valentes actuais.

Os presos de conciencia son presos políticos, os presos por roubar, aínda que os encareceren moito tempo despois ou nin o fagan, son ladróns. Os estados encarceran por incumprimento das leis. Os rapaces da miña quinta que metían no caldeiro por propaganda ilegal, ou por centos  doutras acusacións,  érano por incumprir as leis da ditadura e sabían ben que o facían, tiñan motivos e asumían os seus custos, por iso os considerabamos como represaliados, e incumprían as leis, porque para cambialas, cando o poder non quere facelo, hai que rebelarse contra elas e desobedecelas.

Os dirixentes catalanistas apresados sono por motivos que eles valoran e asumen as cargas que lles trae incumprir leis que consideran inxustas e que quen ten capacidade para cambialas négase, polo que é lexitima a desobediencia civil. Di Zimbardo: “Las semillas heroicas de la resistencia germinan mejor si todos los miembros de una comunidad comparten la voluntad de sufrir por unas metas y unos valores comunes”. A comunidade catalanista, e unha parte moi grande, case, ou sen case, a metade da sociedade catalá comparte motivos cos seus presos e asume os seus  custos.

Ben sei que non estamos nunha ditadura, pero cada vez parecéselle máis. Pódese estar a favor ou en contra da independencia de Cataluña, poden caernos mellor ou peor os dirixentes catalanistas; pode, quen queira, rirse do “flequillo”ou do ollo grolo pero non se poden acusar os representantes elixidos polo voto popular de sedición ou rebelión, delitos propios dos exércitos do século XIX e que empregaron os sublevados do 36 para prender e fusilar os defensores da República. Non se pode meter a xente no cárcere polas súas ideas. E menos admitilo baixo unha tartufa lexitimidade progresista ou esquerdista.

Sábado, 11 de novembro de 2017



Ningún comentario:

Publicar un comentario