Á
vizosa mandarina quédanlle xa poucos dos luminosos froitos que penduraron das
súas polas inzadas de verdor. Foi un agasallo do paseo matutino durante meses
ollar como a inmensidade froiteira medraba, aos poucos, virando do verdor iniciático ao esplendor
laranxa. Ás veces había fortuna, algunha delas caía ao camiño e permitíanos
unha gozosa explosión de frescor e sabor; outras mesmo apertabamos os dedos por
entre das mallas do arame delimitador para satisfacer as nosas papilas. Agora
os centos de mandarinas estran, podrecidas,
a herba do chan por ninguén ser quen de as aproveitar. Todo é desconsolo. Metáfora
triste dun país.
A
irracionalidade do capitalismo adoecido polo mercado impuxo uns hábitos de
consumo delirantes; dende o traslado das froitas dende milleiros de quilómetros
de distancia ata estereotipos de tamaño, colorido, brillo... ou o consumo antinatura de
cereixas, ou o que fose, polo Nadal. Pouco importa que as froitas carezan de
olor, ou que os múltiples e variados produtos químicos empregados para lograr a
aparencia de clixé sexan tan perigosos como o estoupido dun reactor nuclear.
Neste
asunto, como noutros moitos, bótaselle a culpa aos burócratas de Bruxelas que
impoñen unha manchea de normas que limitan as vendas dos produtos do campo. A
cousa é máis complexa. Nun país milenariamente labrego, ata hai uns días, todos
coñecemos persoas de economía “simbiótica” que din non gustar dos polos da casa
ou do leite da vaca. Tamén é pois unha cuestión de colonización cultural, isto
é, de desprezo polo propio.
Nas
vilas do centro de Europa os mercados locais de cada semana seguen a ser o
lugar de subministro de gran parte dos produtos alimenticios da veciñanza. Iso
si, con control de calidades, prezos, presentacións...
Dende
hai un mes teño a posibilidade de verme un pouco máis europeo e achegarme ata
unha das praciñas gondomaresas para mercar verduras, froitas, pan, mel,
xaropes, ovos, plantas... no mercado quincenal dos sábados, con garantías
naturais e ecolóxicas.
Hoxe
manduquei unha escarola de verdade; mañá agárdame un feixiño de acelgas brancas
e coloradas e un pan de centeo que sabe a centeo e a pan.
Gustaríame
que un día alguén apañase as saborosas mandarinas e eu puidese mercalas na
feira semanal dos sábados en Gondomar. Se fose así os tempos estarían
cambiando.
Sábado,
11 de marzo de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario