luns, xullo 13, 2015

Vinte e cinco. Esperanza

Para Antonio (Juan) Valverde


     O meu tío-avó Nilo era ben aproveitadiño. Participaba da común cultura das “tres erres”, agora de moda. No seu tempo, sen innecesarias teorizacións verdes, as xentes reducían, reciclaban e reutilizaban o que pillasen por diante. Ora, como o meu tío-avó, poucos. Cando se furaba un penico ou unha pota poñíalle uns remaches, ata que o penico, ou a pota, era máis remache que outra cousa.


     Nunha esquina do nabal, protexida por un peche de canas, que refacía cada ano, coidaba unha extensa colección de plantas aromáticas ou medicinais, arrexuntadas unhas enriba doutras para aproveitar ben o espazo. Arredadas contra o valo ou o peche, polas beiras do fiúncho e do anís, da sarxa e do romeu, do ourego e do tomentelo, da menta e da herba luísa, gustaba de ter “as súas flores bonitas”: rosas, gardenias, hortensias... pero as floriñas cativeiras (caléndulas, pensamentos, petunias, alegrías, begonias, xeranios...), que apañaba nos labregos xardíns da veciñanza, gustaba de metelas en penicos remachados, potas vellas ou algunha que outra almofía, nunha exhibición de discutible estética, pero que lle resultaba moi cómodo para arrincarlle as herbas malas ou movelas de sitio cando lle viñese ben.

Na carpintería facía o mesmo. Aproveitaba a ferramenta ata que non daba máis de si, aínda que a tivese nova, pois o avó, de cando en vez, agasallábao cun serrón ou un berbequí. Cada unha no seu sitio, nos caixóns da mesa de traballo, tiña garlopas, aixolas, trenchas e formóns que afiaba con tino. Nunha ocasión unha gubia era tan vella que ao andar a labrar nunha madeira que debía ser algo dura, partiulle e, co impulso, espetou, o que quedou no mango, nunha man. A ferida foi de consideración. Os avós coidáronlla e nin abriu a boca. Horas despois o avó botoulle unha reprimenda do nabo por andar sempre coa ferramenta vella e ameazouno con baleirarlle os caixóns de toda aquela trapallada.

     Acordoume o meu tío-avó e as súas vellas ferramentas porque acabo de levar unha boa alegría. Onte recibín un chamado á cidadanía denominado “Manifesto pola unidade” encabezado pola frase “O día da nación galega, o día de todos/as” no que se fala da defensa das persoas, dos dereitos colectivos, de vontade común e tamén de ilusión, entusiasmo, e de “nos reunir nunha celebración que diga claramente que as divisións nos debilitan e nos encamiñan á insignificancia, mentres a unión multiplica as nosas forzas para procurarmos as ferramentas necesarias que nos permitan decidir...”. O escrito está asinado por persoas, non por organizacións políticas ou colectivos que apelan a outras persoas e tamén aos partidos, ou o que sexa, para expresar xuntos a nosa vontade de nación.

     Cando curou a ferida o meu tío-avó Nilo, repasou unha por unha as vellas ferramentas e reciclou o que puido que non foi moito. Decatouse de que as que lle regalara o avó traballaban mellor e tiñan anos de utilidade por diante.

    Como case, case nos últimos corenta anos, agardo poder pisar de novo as rúas compostelás o vinte e cinco. Este ano será ben diferente a moitos dos últimos. Irei con ilusión e coa esperanza de que as novas ferramentas traballen ben a madeira.




* Publicado en Novas do Eixo Atlántico, xullo, 2015

Ningún comentario:

Publicar un comentario