Leo
unha ampla recensión sobre a charla que deu un señor en Vigo , parece que a fin
de presentar un libro. O autor preside unha entidade eclesiástica que realiza
cada dous anos un informe sobre as liberdades relixiosas no mundo. A última
entrega foi o pasado ano. Del seica se deduce que o cristianismo é non só a
relixión maioritaria no mundo senón tamén a máis perseguida.
Segundo
os seus cálculos entre sete e dez mil cristiáns son asasinados ao ano, deles
entre dous e tres mil en Nixeria polas tropas do Boko Haram, que seica se
debería traducir como “o pretensioso é anatema” e non como aparece nalgúns
lugares como “a educación occidental é pecado”.
Segundo
o relator seis de cada dez persoas viven en países onde non se respecta a
liberdade relixiosa e apuntou como principal causa de persecución ao islam
radical que identificou co Dáesh ou Daish, ao que dedicou gran parte do tempo
da súa charla. Mais tamén puntualizou que contra o que puideramos pensar o
comunismo non desapareceu senón que a persecución relixiosa segue a darse en
China e en especial en Corea do Norte, e como terceiro foco de persecución apuntou
o hinduísmo.
A
medida que ía lendo o resumo xornalístico da charla íame asustando. Non só
polos terribles datos que daba sobre a persecución relixiosa senón porque me ía decatando de que o relator só
entende como persecución a que padecen as persoas cristiáns por unha simple
razón, a que dicía un veciño da miña aldea: “eu non creo en deus pero o noso é
o verdadeiro”. É dicir que os que non pensan coma nós perséguennos por non
pensar como debemos pensar.
Da
análise internacional camiñou cara ao particular e, segundo o informe, en España agrávanse
tamén os incidentes intolerantes entre os que sinalou queima de portas de
igrexas, as manifestacións de mulleres Femen, retirada de símbolos relixiosos
en colexios e concellos, burlas cara a símbolos relixiosos, carteis e xornais
contra as procesións de semana santa, burlas contra os bispos... Acusou desa
intolerancia os partidos da esquerda, citou polo seu nome a PSOE, Bildu,
Compromís, as Mareas galegas e as distintas marcas de Podemos. Rematou dicindo
que isto pode empeorar co tempo e que só o poden evitar os xuíces.
Rematei
esgotado de tanto heroísmo e preocupado por un relato que noutros tempos e
noutros lugares provocou moita dor e sufrimento. Xogar a meterlle medo á xente é unha insensatez impropia de quen pode
dirixirse ao publico dende calquera caste de tribuna.
Venres, 28 de abril de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario