Un
non pode deixar de a imaxinar como unha deusa rubia, transunto de Klaus Kinski
no filme de Herzog, empoleirada na proa dunha carabela, ou mellor dun bergantín,
navegando pola Gran Vía, axitándolle o cabelo un vento frío e seco, cun dedo
estarricado, cal Colón, indicando a dirección do infinito e as masas populares
seguíndoa e aclamándoa como a gran líder. “Lideresa” seica.
Lope
de Aguirre andou polas terras americanas sementando o terror de Deus empurrado
pola cobiza dos homes. Derrocou e matou o seu xefe Pedro de Ursúa porque seica
só pensaba na súa amante Inés de Atienza, a que tamén, tendo xa o mando, matou para que os
seus capitáns non pensasen nela. Matou o sucesor de Ursúa, Fernando de Guzmán. Declaroulle
a guerra ao Emperador Filipe II e proclamouse Príncipe do Perú, Terra Firme e
Chile; asolou illas e terras, matou gobernadores, membros do Cabido, soldados,
colonos, indios e mesmo a súa propia
filla porque a quería tanto e non soportaba que se deitase con xente ruín.
Personaxe
deste calibre sanguento tiña que converterse en recurso literario e artístico
múltiple. Entre outros, Ramón J. Sender dedicoulle unha novela, La aventura equinoccial de Lope de Aguirre na que se inspirou Werner Herzog para a súa
película Aguirre, a cólera de Deus (1972). Unha demencial travesía polo río
Marañón na procura de El Dorado. Rodada “in situ” (isto é, sen chroma key e
cousas desas), precedente da Apocalypse
de Francis Ford Coppola. Anos despois o
Herzog repetiría experiencia fluvial co “pirado” do Kinski en Fitzcarraldo. Pouco importan as dificultades
pois o que nos move é a fe neurótica de Herzog-Kinski-Aguirre.
É
evidente que Aguirre, Esperanza, é tamén personaxe novelesca. Cando a alguén se lle ocorra un
relato sobre a corrupción na cloaca capitalina nos anos de viño e rosas terá
que construílo arredor desta muller movida pola fe no ultraliberalismo que un
día quixo ficar cega e xorda a respecto do que pasaba no seu circulo de xiz.
Despois virá alguén que o traduza en imaxes e procure unha actriz que se
asemelle ao violento e endeusado Kinski.
Aguirre,
a señora, elevou o listón da corrupción
evidente no que pasou aos anais da inmundicia como “tamayazo”; conspirou contra
o seu inimigo político Gallardón e rumiou a súa frustración durante un tempo;
declaroulle a guerra (política) a Filipe II-Rajoy. Foi quen de saír sorrindo e
sen despeitearse ante as cámaras dun accidente de helicóptero mentres o seu
xefe tremaba como unha vara verde; fuxiu da policía para que non lle metesen
unha multa por estar mal aparcada e resistiu heroicamente cando lle meteron no cárcere
(alí segue) o seu “granado” primeiro capitán. A Gürtel, a Púnica, a Lezo andan
a dar voltas na raia de xiz.
Foi
ministra, presidiu o Senado e a Comunidade de Madrid. Leva 35 anos en coche
oficial pero é unha gran gabadora da iniciativa privada e de adelgazar o
estado. Agora chora polo sucesor capitán encarcerado. O orgullo de clase
manteraa viva, coa cabeza ergueita en grandilocuente delirio porque sempre
coidará que fixo o que tiña que facer. Non terá dúbidas como aquel seu tío Gil
de Biedma, burgués polo día e tunante pola noite, que como el mesmo dixo seica
lle dera máis desgustos á súa familia
por poeta que por maricón. A señora terá sempre o apoio da súa “familia”, esa
que ela marcou cun trazo de xiz.
Aguirre,
Lope, non atopou El Dorado. Aguirre, señora, non chegou a presidir o goberno de
España. Ambos fracasaron, pero serán personaxes na literatura e no cinema.
Domingo 23
de abril de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario