Os
palcos sempre foron lugares con atractivo. Dependendo das categorías de palco e
sempre que non se confunda co vergoñento poleiro. Hai xente que se “pirra” por
subir a un palco, sexa do que sexa ou, sexa polo que sexa. Mesmo hai xente que
se converteu en subidor profesional de palcos. Viven diso, de subir aos palcos.
Despois
xa irán facendo sitio. Non é o mesmo estar nunha esquina que no centro. A
posición é importante. Pero primeiro é subir, logo irse colocando; a poder ser
á dereita do máis importante, ata que un se poida converter no “máis
importante”. Coa posición hai que ter coidado, polo da foto. Este tipo de
palcos son os populares; isto é, os de “pueblo”, ao que sempre se pode subir
algunha vez na vida, por gañar nos bolos celtas, por partir unha perna ou por
ser alcalde. Nos últimos anos os vellos palcos teñen que compartir protagonismo
coas non menos populares “alcachofas” .
Mais
hai outros palcos, os selectos. Nestes hai pouca xente e son máis ben para
disimular. É dicir, fas que vas a unha cousa pero é para outra. Antes, por
exemplo, podíase ir escoitar un concerto, unha ópera, unha “zarzuela” ou ver
unha obra de teatro. Era a desculpa, na realidade íase para que o visen a un,
ver a outro ou falar con aquel sobre
asuntos importantes (negocios ou poder político, ou as dúas cousas). Estes
palcos foron desaparecendo.
Os
de agora son no fútbol. Cómodos, quentiños, con calefacción, con “catering” no
descanso, televisión para ver a repetición dos goles, o xogo non se atende moito,
e enormes ventás para ver ben, que te vexan mellor, e non mollarse. Seica é aí
onde está o poder. Cando menos segundo
Piqué. O polémico, nos medios de comunicación da capital de España, defensor do
Barcelona dixo, sen cortarse un pelo: “no palco do Bernabeu, con Florentino
Pérez séntanse os que manexan os fíos deste país”, e non quedou aí, senón que
concretou nunha tal Marta Silva, avogada do estado, que seica tivo que ver coa
imputación fiscal dos seus compañeiros Messi e Neymar. A estas verbas, non é
que lle respondese, senón que lle puntualizou o central do Real Madrid: “en
todos os palcos se moven fíos”. A cousa debe ser bastante así. Mesmo seica
algún acordo entre forzas políticas de
esquerda e galegas se tomou nun palco, pero non crean vostedes que foi no de
Balaídos, senón no do Real Madrid.
Ollo,
que os visitantes de palcos selectos teñen que andar con tino. Non sexa que lle
pase o de aquel Ministro da Guerra francés, Maurice Berteaux, quen, estando no
palco presidencial dunha exhibición de aeroplanos, aló polo 1911, é dicir, no
inicio da aviación humana, ao remate do lucimento das grandes estrelas
deportivas, e económicas, do momento, un dos aparellos perdeu impulso, bandeou
e foi esnafrar contra o palco. O aparato voador esmagou o flamante ministro,
que faleceu pouco despois, e partiulle as pernas ao seu xefe, o presidente do Consello de
Ministros, Ernest Monisy. Cóntanolo Abad Gallego no seu Mais días negros.
Non
vaia ser que un punteirolo mal dado cause un estrago.
Xoves,
seis de abril de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario