Despois
infórmome, porque estes personaxes da televisión que veñen e van sempre te
despistan. Seica o amentado é nada máis e nada menos que Ministro de Cultura e
xurista, deses que chupan por letrar as Cortes que non é o mesmo que estrar as
cortes, pero sona parecido. Ademais de nome de conquistador das Indias e tres
apelidos con “de” indicador de ringo-rango, entre eles un Vigo que non sei de onde lle sae, o tal
individuo é barón de Claret. Fillo do militar Íñígo Méndez de Vigo y del Arco
(axudante do ditador Franco) e de Paloma de Montojo e Icaza, II condesa de
Areny, naceu en Tetúan. Tanto por banda paterna como materna os seus xenes
emparentan con nobrezas varias e mesmo coa realeza borbónica. Os seus tres
irmáns tamén se dedican ao choio este da política para a que, por xenética,
están superdotados; unha no CNI, outro no Ministerio de Defensa. Enchufouse de
letrado e andou dun choio noutro, en especial nos de bo soldo como o de
deputado en Bruxelas, onde quentou escano unha porrada de anos ata que Rajoy o
chamou para substituír ao ínclito Wert, que supoño seguirá de vacacións pagadas
polos contribuíntes en París. Está
casado con María Pérez de Herrasti y Urquijo, filla do XIV marqués de Albayda e
curmá do exministro de Defensa Pedro Morenés e do presidente de Endesa, Borja
Prado. A súa familia leva máis de douscentos anos mandando. Que sería deste
curral nubrado sen eles, preguntaríase Max Estrella.
Así
que a resposta ten explicación. Ter que soportar as opinións dun plebeo trae
estas cousas; un despístase e compárase a política coa física nuclear. É unha
pulsión freudiana, un impulso psíquico producido por un estado de tensión
percibido como corporal e que procura calmar o estado de tensión; na pulsión inflúe a experiencia do suxeito, a
súa historia e desenvolvemento. A pulsión sempre abrolla, diría Lacan, iniciada
pola “falla orixinal” do obxecto, esa falla tradúcese en pulsións; cada pulsión
diríxese a unha meta, a un obxecto que a pulsión intenta alcanzar pero só o fai
dando reviravoltas para acceder a obxectos momentáneos, mais a pulsión, sempre
insatisfeita, está aí reiniciando o proceso.
Esa
pulsión antidemocrática, autoritaria, elitista, aristocrática, de esperpento
valleinclanesco e berlanguiano está sempre presente na dereita española, por
iso mesmo non hai unha extrema dereita manifesta, tipo FN francés ou outros que
abrollan pola Europa actual; porque esa dereita premoderna con resaibos
fascistas é a que goberna na España de hoxe e dun xeito ou outro, con breves
faíscas, leva gobernando dende o inicio
do chamado “estado liberal”.
Esa
pulsión é a que leva a este señor a dicirlle a Guardiola, e a través del a
todos nós, que non, que non somos cidadáns, que non sabemos, que somos súbditos,
que deixemos esas cousas para os escollidos, para os “aristoi”, para os
sinalados por deus e a patria. Esa mesma pulsión etnicista, supremacista,
racista é a que o leva a afirmar que el mesmo viu en Palencia, por onde é
deputado, moitos seguidores do Barça coas súas camisolas. Onde pediron permiso
os de Palencia para ser do Barça?
A
tradición maioritaria no nacionalismo español non só é profundamente
antimodernoa senón tamén etnicista. Segue sen percibirse no horizonte un
posible nacionalismo español democrático e republicano.
Escóiteno
se teñen ganas.
Venres
20 de outubro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario