Economicismo 2

Hai outra visión economicista da cuestión nacional, ou mellor da reivindicación dos dereitos das nacións que carecen de estado, entre persoas autoidentificadas como “de esquerdas”. 

É ben claro que non me estou a referir ás esquerdas que nestes días de inquietude se ocultan vergoñosas  baixo as saias das chamadas institucións do Estado, do poder gobernativo e das autoridades xudiciais, sen importarlle de que se trate, cando menos, de institucións caducas dun estado-nación “fallido”.

    Unha destas esquerdas está tan fracturada que unha parte deixa facer arteiramente para non meter a pata; a outra está incapacitada, por xenética e historia, para a acción. Os primeiros teñen medo de escachar o vello vaso de porcelana herdado dos bisavós, obnubilados coa súa alongada historia néganse a ollar ao seu redor e ser de utilidade. Os segundos porque pola súa medula espinal sobe unha enxurrada de nacionalismo banal que diría Michael Billing (Capitán Swing, 2014; 1ª edición de 1995) que os converteu en protagonistas activos na voadura de pontes con Cataluña e tamén por seguir interesados en manter o trucado sistema electoral da transición, agardando que  pase o trebón para recuperar posicións. O malo é que a tronada ameaza con converterse nunha Irma, non doce, senón a afuracanada que asolou Florida hai uns días.

Na verdade quería referirme ás outras esquerdas, ás emerxidas polas ondas de indignación provocadas polo crise de 2008 e a paulatina e parcial descuberta da cova de ladróns que ocupan as institucións políticas, económicas e xudiciais do estado corrupto. Esa esquerda na que gran parte da cidadanía, tamén da catalá, depositou as súas esperanzas rexeneradoras coidando que a vía electoral era a máis axeitada para contrarrestar o latrocinio, protexer os dereitos sociais e profundar na democracia.

Mais esas esquerdas tiveron dous graves erros de percepción. Primeiro non decatarse da urxencia social dos cambios prometidos e concentrar os seus esforzos  na substitución da caduca esquerda española e ocupar o espazo abandonado por esta coas súas políticas socioliberais.

Pero sobre todo ao entender o que denominan “plurinacionalidade do estado” como un simple xogo de modernización lingüística nun proceso constituínte unitario. Déronlle primacía á cuestión social non porque a tivese naquel momento, que a tiña, senón para minimizar a cuestión nacional e non postular, con risco evidente, un cuádruplo proceso constituínte en  Galiza, Cataluña, Euskadi e España “en stricto senso”, dicía alguén. Na súa particular obnubilación non se decataron de que a crise botou fóra as elites catalás comprometidas co pacto constitucional do 78 e substituíunas por sectores golpeados das clase medias e populares.

O furacán aumenta.

Sábado 30 de setembro de 2017