Ante todo moita calma

Sentarse nunha terraza, aínda que as cadeiras sexan de plástico cocacoleiro,  ollando na fronte próxima unha encostada ladeira inzada de verdor é un privilexio do momento; se ademais é  en boa compaña convértese en algo semellante a un estado de levidade case dionisíaca. O sosego invade, chama ao relax, calma ata a excitación dos sentidos precisos para percibir a beleza dos Oscos, de todas as terras eonaviegas. Cos ollos repousados  na paisaxe e agradábel conversa amical van transcorrendo os minutos, bastantes, ata decatarnos de que ninguén se achega para preguntarnos se  precisabamos “consumir” algo ou nos conformabamos con aquela especie de éxtase contemplativa. A primeira sospeita vén dunha parella que, con sendas copas con aspecto de viño tinto portadas na man, acouga nunha mesa próxima. Preguntamos. Ah, non serven fóra! É autoservizo. Cousas da modernidade.

Facemos reconto dos praceres e pareceres peticionarios. Sempre me preguntei como facían os camareiros ou camareiras para lembrar as peticións dun grupo grande de persoas que nunca se poñen de acordo para pedir o mesmo, nin cando de cafés se trata. Fixen a proba. No escaso percorrido dende a terraza á barra fun repetindo mentalmente a comanda; ata dúas veces. Cheguei ante o home da barra. Un autentico barman. Os brazos apoiadas nas billas da cervexa a presión; os ollos postos na televisión na que, como é de supoñer, puñan un deses partidos da fútbol de non se sabe moi ben que liga; queixo afiado; bigotes, formados por cerdas porcinas apuntadas,  debaixo dunha napia curvilínea como xambia iemení;perrera por riba das abastadas cellas que ensombrecen uns ollos moles; un anaco de pau bailando entre os dentes dun extremo a outro da longa apertura bucal,fazulas rosadas e xesto xeral de inexpresivo aburrimento.

Póñome en fronte del. Afasta a ollada do televisor e pon cara de interrogante. Eu abáfoo coa comanda: unha auga con gas, outra igual, pero do tempo, unha sen gas, unha tónica, un café descafeinado con leite, un cortado e outro descafeinado só.

-         Eh, quieto parado! Con tranquilidade. Dunha en unha que senón non me acordo!- respóndeme.

Xira sobre si mesmo, diríxese con velocidade felina, é un dicir,  similar á dos corredores dos cen metros lisos cando os poñen na televisión para discernir o vencedor a través da chamada foto-finish, cara á cafeteira. Colle os pratiños, a culleriña, o azucre, dálle a un botón, apoia os brazos sobre a máquina,  mentres agarda,  devolve os ollos ao televisor. Dá a volta con tino por se lle pinga o pocillo. Diríxese agora cara ao fondo do local, sae a fóra e uns segundos despois regresa, coa mesma cara de velocidade,  cunha botelliña de auga con gas... segue coa súa manobra canseira ata completar o pedido que me apresuro a levar á mesa da terraza, agora con máis integrantes que me din, oe, xa que estás, e terán sidra?.

-         Si respondo solicito, de caña!

-         Pois pídelle tres.

Regreso ao interior. Ao traspasar a porta cambio de ritmo e recorro á cámara lenta. Sitúome ante o home do bar que de novo ocupa a súa posición, brazos sobre as billas e ollada no televisor. Solicito coa maior das lentitudes tres sidras de caña. Xesticula cun silencio afirmativo. Apaña un deses vasos chamados “culín” e pono baixo a billa. Cae un chorriño e, de seguido,  da canivela metálica comezan a saír burbullas que rematan nun fiíño invisíbel. Menea a cabeza contrariado.  Haberá que cambiar o bidón? Di,  como interrogando. Arqueo as cellas por toda resposta.

Á velocidade acostumada diríxese ao local do fondo e regresa, varios minutos despois, facendo rodar un bidón metálico, suponse que de sidra. Méteo tras a barra e colócao no sitio. Regresa á billa. Nada! Unha pinguiña aburbullada é o único que sae pola cana. Repite a acción.  Menea de novo a cabeza contrariado, machica, remove o pauciño dunha esquina da alongada boca a outra e despois de bastantes segundos, afirma interrogativo, pois vai ser da botella do gas!

Por toda resposta arqueo as cellas, de novo. Pois non vai poder ser, dime, porque cambiar a botella lévame moito tempo, se lle serven uns botellíns? Ben, pois vale, respondo condescendente. Abre unha porta do frigorífico, outra, a de máis alá, diríxese de novo ao local do fondo, regresa uns minutos despois, mírame de esguello, e afirma: pois non vai poder ser,  non me quedan!

Por un momento semella que se altera por que afasta a perrera das pilosas sobrecellas.

-         Se quere unha botella?

-         Ben pois vale!

-         Pero estalle do tempo.

-         Que se lle vai facer!

Regresa coa botella de sidra. Tíralle a rolla. Sobre ela coloca un aparello verde e estrafalario que, na miña ignorancia mundana, nunca vira.

-         Atenda, que vale setenta euros.

Pon o “culín” na boca fantasmagórica do aparello e co índice alongado e a uña perfectamente cortada e limada, pulsa un botón; escoitar o ruidiño dun motor e o cirichar da sidra contra o “culín” todo foi unha. Ai, a modernidade!

Reitérame cun xesto de profesor berrón: un só pulsado de cada vez, eh!. Arqueo as cellas, pago e despídome con calmosa educación.

Agarro a botella, o aparello e os tres “culíns” e cando chego á mesa escoito aos amigos alporizados:

-         A ver ho, que vai marchar o autobús.

Xoves, 19 de outubro de 2017