Recordar doe

  

 O sábado 25 de setembro achegueime ata Cangas para render homenaxe e estar presente na xornada en memoria dun home bo e xeneroso, Antonio Nores Soliño, dese “Soñador, loitador e defensor da nosa memoria” como o denominaron os amigos e amigas organizadores da AC MH 28 Agosto. Tempo antes os amigos Xoán Chillón e Gustavo Hervella convidaranme a facer un breve recordatorio de Nores para xuntalo a outros moitos no libriño na súa lembranza, Somos memoria, que ese mesmo día se presentou. Alí deixei as miña lembranza de quen será sempre recordado que agora comparto con vós.

Recordar doe

    Dende o fondo neboento do corredor emerxe cando souben de Antonio Nores. Daquela, pola grecha aberta con desvelo pola resistencia, entrou unha raioliña de esperanza restauradora de memorias individuais e colectivas. Foi polo segundo quinquenio do século que andamos. Un barco levaba, de porto a porto, memorias que reconstruían a unidade do país. Recollíanse as xa escasas memorias vividas para poder transmitilas sobre o papel ou en imaxes, sobre o granito ou o metálico bronce, ou voces poéticas ou palabras arrabeadas ou sobre o incontestábel feito dos ósos soterrados sen tino na nosa terra aceda. Falamos daquela do dereito das familias a acubillar os seus, da obriga do memorialismo de axudalas e do medo compartido ao espectáculo mediático.

    Recordar doe, titulou o finado profesor Herminio Barreiro as súas memorias infantís e escolares, e tanto que doe, por iso algúns téñenlle pánico á memoria; por iso algúns seguen a garlar “xa estades a remexer no pasado”. Sabíao ben “o Nores” que na súa experiencia soubo que unha cousa era desenterrar un anaco de campaniforme e outra os restos, ou os recordos, dun mariñeiro do Morrazo ao que o fascismo lle arrebatara a vida.

    Na nitidez do encontro delongado acórdote, polo remate do dezaoito, en Tui, na mesa compartida en homenaxe a Telmo Comesaña. A última vez que partillamos palabras e sentires.

    Nesta primavera pandémica a memoria fuxiu de nós e non puidemos ir a San Simón. Faltaría o Nores. Mais, Antonio, volveremos a San Simón, un domingo polos mediados de xullo, escoitaremos o bater de ás das pombas, ollarémolas entre os azuis diversos e recordarémoste. Aínda que doa.