sábado, maio 13, 2017

Por qué non hai revolta?

  
    Conversa de taberna entre xente que, por idade, tivo a fortuna de ter traballo seguro, máis ou menos remunerado, e perspectiva, só un chisco incerta, de pensión de  vellez, tamén, máis ou menos aquelada. Reiterada conversa. Que fai a xente nova que non se arrepón? Sen traballo ou mal pago, horarios de antes do capitalismo salvaxe polos que lle cotizan media xornada, retraso constante dun proxecto vital, redución do paro a base de “master” tras “master”, a xeración máis formada, seica?, emigra, coma sempre..., xa sabe a persoa lectora.

Eu dígolle que se moven. Dinme que va!, están apoucados, protexidos en exceso, non teñen xenio, confórmanse... Semella que quen está en menos dificultades ten  présa, queren a revolta inminente, xa, mais... as revoltas son lentas, na verdade, son acumulacións de pequenas e grandes reformas, nas que hai excepcións explosivas con retroceso incorporado. Insisto en que é a xente nova a que está facendo esa transformación, mesmo afacéndose a unha realidade non esbardallante como a nosa; ao fin e ao cabo o que provocou a crise foi a “nosa” xeración, a que cuestionou o socialismo e abrazou con paixón o, imposible, capitalismo popular, a xeración que saía entusiasmada cos carriños da compra ata os topes...

Ah! Eu non, eh!, eu tampouco, eh!..., é que a xente... Entón sae o elitismo da esquerda. É que a xente... non entende... Daquela, non será que quen non entende é a xente que se di da esquerda? Estas cousas do “nivel alto” está ben para  a arte, a literatura, a cultura... pero non para cando queremos transformar a realidade. Tan elitista é rebaixar o discurso creativo, baixo a desculpa de que a xente non entende, como acusar a  xente de non entender o discurso político da esquerda. Unha esquerda que por outra parte carece dun “relato”, seica se di agora así, que sexa quen de superar a constatación do fracaso, parcial, da escisión xestada neste ano hai un século; e seguir sen ser quen de conxugar con tino catro conceptos ben simples, “democracia” (herdada da revolución burguesa), socialismo (herdado do movemento obreiro), liberdades individuais (herdadas do liberalismo e do anarquismo), liberdades colectivas (herdadas do antiimperialismo), e axeitar eses catro valores á realidade, cada vez máis agoniante, dun planeta que, como a vida mesma, é limitado.

Conta Stefan Zweig, mozo rico na Viena dos Augsburgo, que lembraba unha das cociñeiras da casa, desconsolada, bañada en bágoas de pesadume por mor do falecemento dunha famosa actriz de teatro. E anota: “O grotesco desta tristeza excessiva  consistia evidentemente no facto de esta velha cozinheira quase analfabeta nunca ter estado uma única vez no Burgtheater e nunca ter visto a Wolter, nem em palco, nem na vida real...” e tamén que o seu pai, un xudeu burgués abastado, non acudía a determinado café vienés, non por falta de riquezas, nin por aforrar, senón por considerar embarazoso sentar nunha mesa ao lado do príncipe tal ou do príncipe cal.

Hai unha serie de tv, Dowton Abbey, un “remake”, daquel xeito, da serie “Arriba e abaixo”, moi popular na década dos setenta, que reflicte con moito tino tanto a lenta acumulación de cambios nunha aristócrata familia terratenente inglesa como a resistencia aos mesmos por parte dos “acomodados”, non importa se “arriba” ou “abaixo”. O conde, o mordomo e os criados resístense ás mudanzas; a condesa-nai e a condesa-herdeira están sempre dispostas ás mudanzas sempre que non vaian, en substancia, na súa contra; os criados disputan entre si polos postos de escintileo, isto é, os que estean máis  preto dos señores; os socialistas vanse acaramelando segundo son convidados a algunha que outra cea...

En fin, nisto, como en moitas outras cousas, seguimos igual, pero o condado de Dowton, ou o de Gondomar, xa non existe como organización social e económica; dos príncipes vieneses nin nos lembramos e aqueles imperios desapareceron un pouco antes de que nacese miña nai.

É que a xente...! No de xente, hai de todo... entre outra, moita, alienada, ese concepto herdado de Marx, tan descritivo, do que non é preciso abusar no discurso político pero que cómpre lembrar no discurso creativo.


Venres, 12 de maio de 2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario