Inicio a
lectura dun documento político; refírome a un elaborado por unha organización
política. Dise o pecado, non o pecador. Comeza: “Neste momento histórico…”. A
tentación de non seguir lendo invádeme; só unha certa respectuosa disciplina me
obriga a continuar. Chego ata o final con
esforzo. Agás o do “momento histórico” que segue remoendo nos miolos, o demais
esvaecese.
Sempre me chamou a atención que
as máis diversas esquerdas acudan, con excesiva frecuencia, a unha pulsión
obsesiva por vivir momentos históricos. Canto máis escoradas, cando menos na
fraseoloxía, cara á “rive gauche”, máis se lles nota. En cada recuncho hai un
momento histórico, ou cando menos un instante fulgurante. Estes momentos de
solemnidade brillan con intensidade cando no horizonte, máis ou menos próximo,
se albisca unha contenda electoral. Daquela, o momento, o instante, o
intervalo, o intre, o lapso temporal, elévase na súa misticidade histórica para
virarse en transcendente.
Tamén me chama
a atención a fraxilidade desa obsesión na franxa do arco político que exerce o
poder, quizais, con maior propiedade, debésemos dicir o goberno. Esa tensión
pola historicidade do momento vai diluíndose a medida que nos achegamos aos centros
de decisión, dunha ou outra banda da fantasmagórica demarcación ideolóxica, aínda
que sexan do fragmentado e diminuído poder político actual. A eles só lles preocupa
o instante. Será por iso por que gobernan? Por outra banda, os que exercen o poder de
verdade, o económico, viven só no día a día, sen ningún sentido da
transcendencia, tomándose a tensión diariamente nas raíñas que soben e baixan nos
paneis das oficinas bursatis.
Aínda que nos
últimos tempos tamén inzaron na “rive droite” os entusiastas do momento
histórico pasado. A teórica, e real, diferenza entre eles é que para uns o
momento é pasado, é nostalxia; para outros é futuro, é ilusión. A nostalxia
como argumento político é perigosa, ben por provocar parálise na acción ou xerar
reacción ao cambio. Por iso, un coma min é un iluso.
Superado o
horizonte electoral, comprobado que o momento pasou, que o fracaso aconteceu de
novo, que o momento histórico fica para o futuro, chega o momento da análise
racional. Daquela, con rigor, esmiúzanse os “factores esóxenos” que permiten
comprender os magros resultados, non agardados, pero condicionados pola
dificultade das circunstancias puntuais. Tras o exercicio de racionalidade
colectiva, cada quen vaise ao seu recuncho remoendo o fracaso e a frustración
que só mingua coa nova rutina.
Meu avó
contoume que cando meu tío-avó Nilo era un mozote, enfadouse, por non ser o
primoxénito. Este, meu avó, exerceu a xefatura da casa durante décadas
acompañado polo seu irmán solteiro, o meu tío avó Nilo, que levou unha vida de
aventuras, en especial na súa imaxinación.
O caso é
que ao Nilo déuselle por se meter na
cama. Pasaba os días amouchado baixo mantas e cobertores; erguíase para
espelicar unhas miudezas á hora de xantar ou cear para entobábase de novo no seu cuarto. A súa nai,
miña bisavoa polo tanto, comezou a preocuparse. A familia tamén. Todos lle
preguntaban que lle pasaba. Nilo baixaba os ollos, remoía un boh! ou un bah!,
machicaba un nada! e retornaba ao seu escondedoiro. Miña bisavoa comezou a
preocuparse de veras. Foi entón cando decidiu entrar no cuarto e falar con el.
Nilo estomballado, envolvido en cobertores e coa cara baixo a almofada, non
respondeu aos primeiros “que che pasa?” da súa nai. Esta chegou a enfadarse.
Arrombou os cobertores e a almofada, xeniúda como era botoulle un “que che pasa?”
dos que hai que responder.
- - Boh!, o que eu quero é mandar -respondeulle
o meu tío-avó Nilo.
-
Que curioso! A ver si Nilo foi o pimeiro hikikomori da historia. No Xapón hai exércitos de psicólogos estudando o fenómeno e igual non repararon en que a frustración por non poder mandar podería explicar que centos de miles de mozos e mozas xaponeses pasen anos sen sair dos seus cuartos.
ResponderEliminar