“Somos
metáforas de nós mesmos?”, preguntou con
pólvora Ánxel Huete, en 2005, na Luís Seoane. Recórdao Agar Ledo, comisaria de Unha revisión crítica, a retrospectiva
do artista no MARCO. Recólleo Pepe Cáccamo nas súas As artes da vida de Ánxel Huete (Laiovento, 2017). Unha precisa
conxunción: libro e exposición.
Armado
co retrato do amigo artista que escribiu o poeta accedín ao vello cárcere
vigués. Virei para a esquerda, continuei ata o fondo para comezar pola derradeira
das salas e seguir unha orde case cronolóxica desta reviravolta da memoria da
vida creadora e de compromiso. Ollei curas e sátrapas, cepos, cadeiras
eléctricas e outros aparellos torturadores recortando o espazo e batín coa
lousa de Franco, esquivei surtidores e observei o A de amigo ausente e tamén de Atlántica e
ollei como o artista se esluía, esvaraba
polo lenzo, ocultábase, rememorando
Dubrovnik ou Ruanda, tornábase invisíbel.
Mais
alí estaba ela, Ulrike, no medio do negror, da derrota confirmada dunha xeración,
dende que lle meteran tres tiros nas tempas a Rudi Dutschke, da dor infrinxida
e recibida, da tortura nos democráticos cárceres occidentais erguidos para
aferrollar a disidencia e provocar/executar o suicidio. Alí estaba Ulrike como
nos lembra Cáccamo que dixo Ferrín nas magnolias e a pólvora interrogadora de
Huete: “e dos que foron mozos sen arrebato /somentes sobrancea Ulrike/ para
sempre monumento/ Ulrike Meinhof”.
“Seremos
sempre sinais que constitúen indicios dun tempo concreto,marcas dunha época
cultural, signos do pasado” recórdanos Agar Ledo que anotou o artista hai tempo.
Máis de trinta anos antes de escribilo, esbozara os retratos dos mozos da ETA
xulgados en Burgos e que portan os manifestantes polas rúas berlinesas. Argúe previamente
o artista no breve escrito: “Propuxen
(...) unha idea relativa á inefabilidade da práctica artística, un pensamento
dirixido á reflexión de como na arte, tanto na cultura en xeral como na propia
vida, cada individuo, creador ou non, obedece a unha interpretación do mundo
íntima e persoal, construída nun período de tempo preciso e concreto, que se
corresponde con algún acontecemento ou situación singular e transcendente.”
Percorrín
as salas e ollei a permanente reinterpretación, os novos códigos, os máis
actuais, a pertinencia dos mesmos, a contención dunha serie, o enceto da nova,
o esforzo por avanzar, por revisar, pero sempre brotaba Ulrike e as rúas de
Berlín.
“E
a experiencia de xuventude, que vai representar a emancipación intelectual
definitiva, semellante ao momento glorioso de acadar a madurez mental,
constitúe a definición dun marco conceptual que aínda ao noso pesar gobernará o
noso futuro en asuntos de comprensión e interpretación artística, cultural,
política, social, etc.”, escribiu Huete en 2005.
Xoves, 29 de xuño de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario