Máis política

Dubidei en poñer como ilustración deste artigo a lámina, ben coñecida por outra banda, de Castelao. Provocou as miñas vacilacións, non fose o demo, que lle chegase ao fiscal ese da Maza, un señor que goberna, auxiliado polo Constitucional, en nome do presidente Rajoy, que non goberna en maioría senón por carambola, e fose acusar o  noso prohome político de sedición ou cousa semellante. Ben saben, sedición: levantamento colectivo e violento contra a autoridade, a orde pública ou a disciplina militar; non chega á  gravidade da rebelión pero ándalle preto (art. 544 do Código penal); os que inducisen, sostivesen ou dirixisen a sedición serán castigados con pena de prisión de oito a dez anos, e se son autoridades de dez a quince, con inhabilitación absoluta en ambos casos. Os que non inducisen, sostivesen ou dirixisen pero fosen acusados do mesmo delito serán condenados a pena de entre catro e oito anos e inhabilitación para cargo e emprego público durante o mesmo tempo (artigo 545). Seica ven indicios de sedición nos presidentes de Omnium Cultural e da ANC así como en diversos membros do goberno catalán e seica poderán ver algúns máis no futuro. Un disparate.

A min estas palabras grosas danme medo dende que hai anos dediquei moito tempo a ler as causas militares embutidas en formalidades legais contra homes e mulleres condenados, arruinados, encarcerados, torturados, fusilados nos concellos do Val Miñor. Eran moitas as causas e moitos nomes e estas palabras: sedición, rebelión, pena, anos de cárcere, pena de morte, inzaban por aquelas paxinas de aparente legalidade e absoluta barbarie real. Aínda agora oitenta e un anos despois aquelas farsas xudiciais seguen tendo valor legal; aínda que nunca tiveron lexitimidade. Para vergonza e oprobio dos gobernantes das últimas catro décadas autodenominadas democráticas.

Sabíao ben Castelao que a experimentou el propio e o percibiu e o observou en múltiples ocasións, que a lex pode ser un cadáver fedorento cando é inxusta, ilexítima ou cando se aplica sectaria ou excesivamente. Contra dela non só é ético rebelarse, senón un deber moral.

Por iso, en democracia, os  conflitos  políticos resólvense a través de negociacións, transaccións, acordos, diálogo. Entre Cataluña e o Estado español existe un conflito político que vén de moi atrás e que cada certo tempo, en contextos diversos, reavívase, recrúase e ante o cal España sempre respondeu con violencia. A Diada conmemora unha derrota.

Ollando uns anos atrás, lembramos un Estatuto que aprobou o Parlamento de Cataluña (todos os grupos a favor menos os 15 deputados do PP) que, despois de “convenientemente cepillado” pola Comisión Constitucional do Congreso, foi aprobado pola Cortes Españolas, e logo referendado polo cidadanía catalá e que, a instancias do PP (acordan a Esperanza Aguirre recollendo firmas na rúa Salamanca de Madrid?) e inspirado polo partido comandado por Rajoy, o Tribunal Constitucional rematou por tombar. Daquela o pacto entre os partidos do réxime do 78 e a burguesía catalá quebrou.

E rompeuno, fundamentalmente,  quen quixo aproveitar a ocasión para recuperar o poder político en Madrid empregando a pauliña catalá en substitución da etarra para carnaza de tertulianos, taxistas, escribidores varios e locuaces diversos e así gañar votos no centro na España profunda para regresar ao poder. Claro que despois veu a crise esa e os seus latrocinios, os legais, aproveitando as crises bancarias provocadas,  e os legalizables con artimañas xurídicas e sacrificados homes de palla ben recompensados. A burguesía catalá enmerdada no réxime do 78 e na corrupción fixo mutis polo foro.

E agora persisten con  pauliña da lei. A lei, cando fede, cámbiase. A constitución, cando non serve, refórmase. A política está para acordar e non confrontar. No fracaso da política ten máis responsabilidade quen ten máis poder. Non hai referendo pactado porque o goberno do PP nin quixo, nin quere, non porque o goberno de Cataluña ou o Parlamento se botasen ao monte.

Xoves, 21 de setembro de 2017