luns, decembro 11, 2017

De edil a xardineiro

Nos últimos anos, ao mellor é unha falsa percepción aínda que contrastada con outras persoas, os edís, en especial os alcaldes, están como obsesionados cos labores de xardín. Encántalles que lle digan, ou supoñer que lle din: “que bonito está”. Nalgúns casos a obsesión polos “maceteiros” con flores de tempada, non polos espazos verdes, deriva en delirio. O centro dalgunha cidade seméllase máis ao salón apampado dunha casa pequeno burguesa que a un centro de actividade comercial ou administrativa.

A visión da cidade como escaparate, a obsesión pola decoración urbana, viña xa de antes, mesmo tivera nalgún alcalde norteño un destacado referente,  coa crise estourou como disimulo, xa con aquel inocente “plan E” que verteu polos sumidoiros urbanos uns cantos millóns de euros que non serviron máis que para unha breve respiración asistida a algunha que outra empresa construtora. Co exhibicionismo avanzou a privatización do espazo urbano: parkings carísimos, terrazas ocupando beirarrúas, rotondas arboradas con oliveiras torturadas ou decoracións kich, humanizacións inhumanas... expulsan os periféricos e diríxenos aos centros comerciais convertidos en catedrais do consumo e sucedáneos de vida urbana.

O delirio vira en paranoia cando se achegan os tempos de excitación consumidora. Exhibición de lucerío sobre rúas, árbores, edificios, cutres alfombras vermellas tendidas aos pés das estrelas consumidoras, monecos pendurados dos lugares mais incribles, algúns aterrorizarían calquera neno que non estivese condicionado polo fetichismo como o can pola pata de pau do axudante de Paulov.

Na vella Roma os edís curuis, fosen patricios ou plebeos, organizaban xogos, vixiaban pesos e medidas dos mercados,  resolvían  preitos comerciais, dirixían a actividade económica. Houbo un tempo no que os concellos tiñan recursos, sempre escasos, para intervir, ben ou mal, sobre o desenvolvemento económico. A crise económica e a recentralización dos controladores converteron os concellos en xestores da aparencia. As decisións tómanas en Bruxelas, execútanas Rajoy e Montoro e Feixoo fai de altofalante.

Os alcaldes máis perversos asumiron a trampa e venden florituras aos cidadáns.

Sábado, 9 de decembro de 2017

  

Ningún comentario:

Publicar un comentario