domingo, agosto 20, 2017

Memorias incómodas

Traslado da estatua do xuíz Taney
En 1777, dous anos despois de iniciarse a guerra da independencia dos EE UU, no condado de Calvert, en Maryland, nacía Roger Brooke Taney. A súa brillante carreira política (secretario do tesouro; procurador xeral) e na administración  rematou por empoleiralo na xefatura da Corte Suprema. Hai 145 anos, en Annanopolis, capital de Maryland, erguéronlle unha brunida estatua de bronce na súa memoria.  Onte mandárona retirar dos xardíns do Capitolio do Estado e enviárona a un almacén. O día anterior retiraran outra estatua do xuíz en Baltimor, a cidade máis poboada do estado. Acontecía só uns días despois dos enfrontamentos de Charlottesville que remataron cunha persoa morta pola acción dos denominados “supremacistas brancos”.

O seis de marzo 1857, Taney como presidente da Corte Suprema, redactou a sentenza do denominado “Caso de Dred Scott (un escravo) contra Stanford” na que se decidiu privar a todo habitante de ascendencia africana, fosen escravos ou non, do dereito da cidadanía. O xuíz Taney, e os demais xuíces, coidaba que dese xeito se podería implantar a escravitude en todos os territorios da Unión. Os  escravos eran cousas, polo que non importaba onde residían os seus propietarios, que poderían así desprazarse cos seus obxectos sen que variase a condición da propiedade. O presidente Buchanan, no discurso de posesión, reclamou respecto para a decisión do Supremo que se fixo pública uns días despois. A tensión entre escravistas e abolicionistas foi en aumento. Cinco anos despois iniciábase a guerra civil norteamericana.

A guerra como é sabido gañárona os abolicionistas do norte; mais a memoria da derrota no sur e da brutalidade escravista segue sendo incómoda, un século e medio despois. Esperta cando se rememora. Trump, a dereita extrema, alentou a mitomanía do racismo branco e espertou a prolongada memoria da discriminación racial que se prolongou formalmente ata non hai moitos anos e na práctica social segue persistindo nun centro imperial dominado polos WASP (White, AngloSaxon and Protestant) que encirran os seus xihadistas tanto no interior como nas provincias. O choque entre supremacistas e xihadistas é xa unha tráxica realidade no Estado Permanente de Guerra decretado, aquel 15 de marzo de 2003, polo irresponsable e ignorante (fique para eles a esperanza salvadora de que non soubesen o que facían) Trío dos Açores.

A que vén andar remexendo nestas cousas? Que mal fará unha estatua de metal que leva erguida século e medio en homenaxe a un señor que xa ninguén acorda? Que mal fará unha estatua de Franco? Para que queren andar con estas cousas? E logo que queren?, sacarlle o Pazo de Meirás?, se llo regalaron, feito está...

Mais a memoria renace, non se apaga, porque as feridas, non só persoais ou familiares, senón sociais provocadas pola escravitude, a discriminación racial ou o franquismo non estarán fechadas ata que se envíen ao fardel da historia e as súas pantasmas deixen de ameazar dende o corazón da escuridade, dende o negror das tebras.

Sábado, 19 de agosto de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario