 |
| Foto: Xoaquín Libraida |
Onte
tivemos o pracer de conversar con Xoán
Carlos Abad Gallego na presentación en Gondomar dos dous volumes de Días negros nos que relata, a partir da
profunda investigación e documentación,
algunhas das grandes traxedias colectivas e a súa permanente memoria que nos
lembran a fraxilidade do suspiro da vida. Esa memoria do trauma colectivo que
permanece, deses días negros que “transcenden a realidade dun pequeno grupo de
persoas, conseguindo abanear a tranquilidade de toda unha comunidade”, escribe
Abad Gallego.
Era
a segunda vez que participaba na presentación dos Días negros. A vez anterior foi na do volume máis recente (Máis días negros, IEV, 2017). Nesta
ocasión, dos dous que lle dedicou ao tema. O primeiro libro enceta no remate de
xuño de 1589 cando o alcumado, na literatura histórica española, “pirata
Francisco Draque” e, na inglesa, intitulado Sir Francis Drake, ordenou, dende a
seguridade do galeón “Revenge” con 46 canóns, asolar as terras da ría de Vigo; clausúrase coa
sanguenta bebedela provocada por dous soldados, en decembro de 1934, na taberna
do Severino en Xestoso, na parroquia de Bembrive, en Lavadores, e co naufraxio,
no mesmo remate do ano, da lancha “Cuatro Hermanos” e mais da motora “República”.
O
segundo volume ábrese en febreiro de 1936 co relato do asalto, por parte de
militantes da CNT, ao local da Falange viguesa,
e remata, como o anterior, cun naufraxio, traxedia abondosa nestes días
negros, o do Marbel, en xaneiro de 1978.
Detense, infortunadamente, nos terríbeis dramas orixinados pola perversidade humana durante a persecución
franquista que non acougou ata o 27 de setembro de 1975, poucos meses antes da
morte do ditador que empezou e rematou matando.
Nese
amplo espazo temporal e nun físico delimitado non pola cidade de Vigo, nin
sequera por esa nova verba administrativa da Mancomunidade de Vigo, senón nese
territorio, un tanto difuso, que son as terras que beirean a ría, polo norte, a
liña azul do Miño, polo sur, e as montañas da serra do Suído empoleiradas polo
Faro de Avión e os montes da Paradanta, fechando o espazo fronte ao océano. Ese territorio difuso que nos tempos
medievais era a Terra de Turonio é no que se desenvolven eses días negros, agás
contadas ocasións nas que a traxedia, ocorrendo noutros lindes, afecta a
persoas orixinarias destes.
Así
que traxedias producidas pola natureza, froito da casualidade, da fatalidade, provocada
pola maldade humana, pola cobiza dos desposuídos, polo egoísmo e fanatismo dos privilexiados ... de todo hai nestas
páxinas.
Como
imaxinan as persoas que seguen este blog, falamos, un anaquiño, de Mateo
Guillade. Na conversa rememorouse o máis destacado carlista miñorán, José Arias Teixeiro y Correa, o señor da casa
de Pías, a quen no seu momento dediquei algún que outro artigo breve, un
dos cales pódese consultar neste mesmo blog . O que fora “ministro universal” do pretendente don Carlos, despois dos seus moitos avatares e do
exilio francés, regresou ao Miñor e finou na casa natal o 27 de setembro de
1867. Está enterrado no cemiterio parroquial de San Pedro da Ramallosa.
Estando
presente o amigo Quico Domínguez, director da Fundación Penzol, saíu a colación
a importante documentación da familia Arias Teixeiro emparentada, con maior ou
menor proximidade, cos Ulloa,
Montenegro, Alemparte, Ribadeneira, e que cara ao remate do XIX ficou unida cos Losada, nunha
liña que camiña dende o tradicionalismo carlista da “Comunión” ata o
galeguismo tradicionalista de Antón Losada Diéguez e do seu discípulo Vicente
Risco.
Papeis que coma sempre acolle con dedicación a sobranceira
institución creada por Fermín Penzol e que ben merecerían que as persoas
estudosas lle dedicasen un tempo. Agardemos que así sexa.
Sábado, 26 de agosto de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario