O doutor trixémino

Onte tocaba cea mensual na táboa redonda. Non hai orde día, polo que a conversa pode derivar polos recunchos máis insospeitados, mesmo discrepantes, non exentos, ás veces, dunha certa tensión que se detén cando se ergue a copa de tinto de Navarra con que se regan os copiosos manxares.

Nesta ocasión a cousa encerellouse pola palabra pezoña e a conversa tomou camiño entre diversos “males”, de aire, de ollo, de defunto e rematou nun ambiente de certo esoterismo chamánico.

Eu contei o que lle acontecera a meu pai; seica ficara a durmir a sesta nunha carballeira e ao espertar tiña unha pezoña na cara que non se lle ía; foi, ou levárono, á  “bruxa”, nome impropio, de Goiás e co canto dunha navalla de afeitar arremedou unha cruz sobre a pezoña, remoeu unhas  ladaíñas, botoulle unha pomada, mandouno volver unha ou dúas veces e o mal desapareceu. Outro dos contertulios contou o que a el lle pasara; nunha man apareceulle unha especie de eccema que aos poucos foise estendendo por todo o corpo, non era quen de curalo; dixéronlle que era un “aire” e que tiñan que cortarllo; foi á  “cortadora de Peitieiros”, cunha tella fíxolle unhas cruces, murmurou uns rezos, queimou unhas herbas sobre a tella e fíxoo pasar sete veces por riba dela; deulle dous saquetiños de herbas e que repetise o paseo, espido, na casa cada certo tempo. O “aire” foise.

Un terceiro confrade falounos da pedra da pezoña, da que fixo uso un seu amigo por mor dunhas púas de palmeira que se lle espetaran no medio do brazo; non había xeito de quitalas e producíanlle dor e un mal aspecto. Foi ao menciñeiro púxolle a pedra, deixoulla levar para casa por mor dos horarios de traballo, non sen resistencia, e o mal foise.

Estando en Gondomar non podían faltar varios casos de repentinas desaparición das espullas por intervención, evidente ou con sospeita, de San Bieito. A cousa foi derivando por parálises curadas no Corpiño ou músculos arranxados por Pichón e outros amañadores menos populares ata chegar aos de hoxe; citáronse varios.

Un cuarto comensal quitounos a fe nos compoñedores. Seica nunha ocasión facendo deporte mancouse no dedo gordo dunha man; a dor non desaparecía. Indicáronlle un que tiña un bar; andoulle no dedo, tira para riba, dálle para abaixo, para un lado, para outro... ala, xa está. Ao día seguinte tiña o dedo inflamado e rubio coma un tomate e a dor non só non remitira senón que fora en aumento. Foi ao hospital, fixéronlle unha radiografía e dixéronlle que tiña unha fractura moi rara, porque o punto de fractura estaba moi separado e tiñan que poñerlle un cravo xa que se non non ía soldar. Calou. Metéronlle o ferro e que o conserve dentro do polgar por moito tempo. Quedounos o alivio de que o compostor aquel non era do país.

Iamos rematando achegándonos a ciencia. Outro dos comensais forneceu información a respecto do célebre, para os integrantes da táboa redonda absolutamente descoñecido pero non para o choio este de google que deseguida nos contou as súas andanzas, doutor Fernando Asuero (1887-1942). Segundo o noso amigo tivo consulta aberta en temporadiña en Gondomar.

Coñecido como o “doutor milagres”, foi un polémico innovador da medicina coa súa técnica, a “asueroterapia”, baseada en excitar cuns estiletes rematados en roseta diversos nervios nasais, fundamentalmente o trixémino, pero tamén outros, como o simpático.

Tiña como lema “En combatir el dolor cifraré todo mi honor” e curaba de todo: parálise, epilepsia, xordeira, cegueira, úlceras... Cunha elevada formación académica chegou a ser enormemente popular. Foi descualificado por autoridades como Marañón ou Ramón y Cajal, pero moitos médicos seguiron as súas técnicas moi relacionadas co poder mental, o ocultismo e o esoterismo.

Supoño que se achegaría a Gondomar nunha xira sandadora nos seus tempos de estrela. Estaría ben saber algo máis da súa estancia entre nós.

Venres, 4 de agosto de 2017