 |
| O avión de don Olegario en Peinador |
Cando
eramos uns mozotes pillabamos algún Dyane6, ou algún 2Cabalos, e por aquelas estradas inzadas de
curvas, xestas e toxeiras subiamos cara ao Suído, non para empoleirarnos na Fonte do
Avia, aló aos novecentos metros, na parroquia de Nieva, no concello de Avión, senón
por motivos musicais. Parabamos na parroquia que nomea o concello, aínda que ás
veces subiamos ata Amiudal, outras chegabamos a Beariz ou baixabamos a Magros.
De
Avión fuxiron, entre 1950 e 1970, máis de dúas mil das súas escasas almas, a
metade delas sen zapatos, dicía meu pai, para inzalo de sucursais bancarias, se
non lembro mal coido que chegaron a ser catorce nos anos oitenta. Beariz, máis
cativo en xente, perdeu neses vinte anos a metade da poboación. Uns e outros
navegaron cara a México para traballar na hostalería, en tendas de mobles ou
rexentando eufemísticas “casas de baños”. Algúns fixeron fortuna, outros nin
chica; algúns ficaron alí para sempre, nunha terra na que, daquela e hoxe, a
vida non ten moito valor se non tes con que protexela.
Subiamos,
como dicía, para escoitar, no campo da festa, a Los Satélites dun lado e, cando
estes paraban, á París de Noia que estaba enfronte; íanse relevando durante
toda a noite e animándoa para pouco máis de dous centos de persoas; daquela
aínda había xente. Completabamos a escena uns cantos miróns que gustabamos de
escoitar música en directo e que non fose de banda.
Na
altura comentábase que un daqueles mexicanos moi ricos fixera un campo de golf
á beira do chalé. Non lembro o apelido, pero debía coincidir con algún dos que
anda estes días polas encostas do Suído. Dicíase tamén que a avoa do millonario
americano seguía a manter unha ou dúas vacas que botaba a pacer no campo de
golf porque lle daba pena que se estragase aquela herba tan xeitosa; o malo era
que as touras facían de ventre e derramaban o coidado tapiz verde e logo,
seica, a pelotiña branca non rodaba ben.
O coidador da herba apuraba os tratamentos para o enceto de agosto, que era
cando viñan os mexicanos xogar; a vella a botar as vacas e o xardineiro a
queixarse e a berrarlle; e as risas polas tirapuxas a estenderse polo lugar.
Daquela,
que eu saiba, publicábanse as listas dos grandes éxitos musicais pero non se
facían rankings entre os mais ricos, nin nos tiñan informados desas carreiras
por acumular millóns que teñen entre eles. Seica, estes días, un que vén como
un foguete, adiantou a varios e púxose na cabeza do pelotón no que figura en
lugar de destaque un tal Carlos Slim que veu a xogar ao golf non sei, pero ao dominó si, nas
faldras da beira ourensá do Suído. Sábese porque as imaxes do avión particular en Peinador, da partida no
bar e dos persoeiros no xantar do aniversario da muller dun dos Vázquez Raña, o
Slim afirmou que non podía fallarlle a “doña Gela”, reproducíronse con
insistencia en toda caste de xornais dixitais ou impresos. Seica foron xantar
ao Barazal de Maside, nunha coidada paisaxe salvaxe, dicía algún medio
madrileño; outro, do mesmo sitio, asegurou que o mexicano se hospedaba no
“cortijo” de don Olegario.
Tanto
isto de “doña”, como o de “don”, lémbrame algo do cine, pero non sei que...
O
que non sabía era que o presidente da Xunta tivese relación familiar ou de
amizade como para convidalo a unha celebración tan particular. Ou será doutra
caste a relación?.
Que
sería da avoa? Con ela debeuse ir a sensatez. Ficou o exhibicionismo inmoral.
Xoves,
3 de agosto de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario