Misteriosa orixe

Todos sabiamos que ao final tería que intervir Langley. Non pensen que a misión era unha encerellada de espías, contraespías e espías dobres, nin sequera se trataba de desentrañar o  asasinato de tal ou cal  dirixente político, xuíz, fiscal ou investigador da corrupción en España; nin atopar datos que puidesen danar a imaxe de Castro, o pequeno, de Maduro ou Lula, Cristina Fernández ou Morales e moito menos descubrir alianzas soterradas, cambiantes, mutantes cada minuto no marco incendiario do Oriente Medio, con todas as potencias facendo o seu xogo, movendo peóns e sen preocuparse das baixas.

Non. A misión era ben máis complexa. Aclarar a orixe do natalicio columbino que ameazaba con provocar un conflito a grande escala entre as distintas potencias que se reclaman sede de tan ilustre nacenza. O mando de Virxinia entrou en serias dúbidas. En inicio escolleu un compañeiro de Carrie Mathison, da escola de Saúl Berenson, pero a súa afección a resolver as misións a golpe de gatillo fixérono caer da lista.

Ao final o encargo caeu en mans de Peter Dickinson , un analista político-militar especializado na proliferación de armas nucleares; suponse, aínda que nisto a axencia é moi discreta, que un axente queimado en diversas misión de espionaxe en Irán e Corea do Norte. O caso é que o ex, ou aínda segue a ser?, ben se sabe que, na verdade, da axencia nunca ninguén sae de todo, queimou pestanas e ollos relendo cartapacios nos baixos da biblioteca do Congreso en Washington DF ata chegar a dúas luminosas conclusións. Que o tal Cristovo non era pobre e  politicamente tan correcto como para poder definilo como un “mestizo mediterráneo cultural”. Que manda nabo. Probablemente tivese unhas doses de xudeu, outras de árabe, quizais; unhas cantas de cristián vello e outras tantas de magrebí converso a non se sabe cal das tres relixións.

Sobre o lugar exacto, non deu precisado, como no caso do seu coetáneo Alonso Quijano que viñera ao mundo “En un lugar de la Mancha, de cuyo nombre no quiero acordarme...”, tamén o célebre Colón “puido nacer nun indeterminado lugar entre Savona e Mónaco”. Segundo o exanalista da CIA puido ser un “cidadán da república xenovesa, sen ser un italiano monocultural”. Vaiche boa, senón sería outro vez un fenómeno, descubrindo Italia trescentos e pico anos denantes de nacer.

Nas dúas décadas que o señor Dickinson dedicou ao estudo de tan fundamental cuestión puido chegar á conclusión de que o descubridor dos territorios usurpados polos europeos de variada caste tras xenocidios diversos non falaba italiano, tampouco era o castelán a súa lingua materna como demostrou Menéndez Pidal; non era o fillo dun descoñecido tecedor, por incompatibilidade manifesta para emparentar  coa aristócrata portuguesa Felipa Moniz. Imos así contentando a todos, non falaba italiano, pero podía ser dun anaco do que hoxe é Italia ou tamén dun territorio case francés, ou historicamente francés, casado cunha portuguesa e ao servizo de Castela.

Neste xogo quedan fóra os cataláns que apostaron forte pola vía do ADN. O Centre d´Estudis Colombins do Òmnium Cultural de Barcelona encargoulle ao xenetista José Antonio Lorente, do Departamento de Medicina Legal da Universidade de Granada, o estudo comparado do ADN de 225 homes apelidados Colom e 113 Colombos italianos co do fillo do almirante, Hernado Colón que está soterrado en Sevilla, no sur de España, aclara algunha axencia de prensa.

O analista da CIA fai as súas inconcretas afirmacións baseándose nos estudos xenealóxicos que considera máis seguros que os xenéticos.

A verdade é que non dou entendido moi ben esta lea na que se meteu a CIA, os italianos, os franceses, os cataláns, os portugueses, sen esquecernos dos andaluces que reclaman Sevilla como berce colombino, os casteláns que din que era de Guadalajara, os estremeños que afirman que foi Plasencia onde viu a primeira luz, os vascos tamén o reclaman, os gregos, os ingleses, os corsos, os sardos, os noruegueses e os croatas e ao mellor esquézome dalgunha outra reclamación.

Dígoo porque todos sabemos que a casa de Colón está en Poio, en Portosanto, preto das salinas,  fronte á Moureira pontevedresa, na parroquia de San Salvador, que para iso lle puxo o seu nome ao primeiro lugar no que atracou.  É ben doado de chegar seguindo os letreiros indicadores. Para que imos andar a discutir por algo que todos sabemos.

O que si me chamou a atención é que os cataláns argúen que Colón dicía catalanadas como por exemplo “todo de golpe”, seica adaptación de ”tot d`un cop”; ou “todo arreo”, que seica é a versión colombina de “per tot arreu”.

Ben... pois será.

Xoves, 28 de decembro de 2017